De dag die je vreesde dat zou komen... je komt bij je geparkeerde auto en ziet een lelijke deuk en lakschade in de wielkast. Geen briefje, geen aanwijzingen. Hè gatsie. Gelukkig vind ik door een bijzondere samenloop van omstandigheden de aanrijder. Busje vergeten op de handrem te zetten... jammer dan. En z'n briefje was inmiddels verregend. Hoe dan ook, onze verzekeringen gaan dit verder heel netjes afhandelen.
Maar ik moet wel zelf eerst die hele mallemolen in gang zetten. Papieren invullen. Belletje hier en daar. En zo zit ik 48 uur later voor een intake bij het autoherstelbedrijf. Na het bekijken van de schade is de meneer niet zo optimistisch. Ze kunnen dit zeker uitdeuken en helemaal opnieuw lakken, maar omdat het te diep en groot is, moet de deur waarschijnlijk ook mee. Anders krijg je kleurverschil.
Nieuwsgierig als ik ben vraag ik toch nog even verder. Kleurverschil? Hij legt me uit hoe ze de perfecte kleur gaan uitmeten, maar toch... omdat het nooit helemaal gelijk gaat zijn, nemen ze het deel dat er tegenaan zit ook mee. "Eh... maar waarom dan alleen de deur? Dan moet je toch ook de bumper en de motorkap meenemen?", zeg ik. Hij trekt even z'n wenkbrauwen op. "Nou, nu u het zegt, tja, daar zou u wel eens gelijk in kunnen hebben. U kunt hier wel komen werken!"
Doe me een lol zeg. Ik vind eens in de 26 jaar van baan veranderen echt meer dan genoeg!
Reacties
Een reactie posten