Na weer een mooie maar intensieve schooldag schiet ik nog snel even de supermarkt in voor een zaterdagavond beloning. Tussen de schappen passeer ik een vakkenvullende tiener en een beveiliger vol tatoeages. Ze hebben duidelijk een geanimeerd gesprek en de beveiliger besluit mij erbij te betrekken.
"Die mevrouw weet dat ook vast niet, toch? Mevrouw, weet u wat een fun-da-men-tel-e attri-bu-tie-fout is?" Hij spreekt het uit alsof hij een moeilijk Chinees woord heeft geleerd.
Ik besluit mee te gaan in de gezelligheid en een poging te wagen.
"Nee, ik heb geen idee", zeg ik, "maar er is in ieder geval iets goed mis!"
Daar is de beveiliger het mee eens. De tiener heeft er schik in haar kennis met ons te delen en besluit het uit te leggen.
"Dat is wanneer je iets toeschrijft aan iemands persoonlijkheid in plaats van aan de situatie. Stel, ik kom te laat op m'n werk en m'n teamleider denkt dat dat komt omdat ik een lui persoon ben, terwijl ik in werkelijkheid een lekke band had."
Het komt er een beetje stuntelig uit en ze zoekt duidelijk naar de goede woorden, maar ik kan haar wel volgen. De beveiliger is alweer afgehaakt.
"Pfff, ik heb er helemaal koppijn van. Mevrouw, daar snapt u toch ook niks van?"
"Jawel hoor", zeg ik, "en dat jij er niks van snapt komt omdat je een domme sukkel bent."
Z'n ogen schieten open en verbluft kijkt hij me aan.
"En dat is een fundamentele attributiefout", vervolg ik snel, "want in werkelijkheid heb je waarschijnlijk koppijn omdat je een lange dag hebt gehad."
"Ja nou, dat klopt zeker wél", zegt hij.
"Precies, en daarmee ligt het dus niet aan jouw persoonlijkheid, maar aan de situatie."
Even is het stil en dan barst hij in lachen uit. Zo leuk als je de kwartjes letterlijk ziet vallen.
"En daarmee snap jij het nu ook", sluit ik het af. We lachen alle drie en met een spontane high five laat ik de beveiliger achter. Net is wijzer dan een minuut geleden.
Reacties
Een reactie posten