Ik trein al bijna twee jaar bijna elke zaterdag naar Utrecht Overvecht. En dat gaat bijna altijd goed. Rustige aansluiting tussen intercity en stoptrein, lekker wandelingetje naar de academie. De keren dat ik wegens werkzaamheden met de auto moest, zijn op twee handen te tellen. Ik was nog nooit te laat door vertraging. Tot vandaag. De stopper heeft een onbekende storing, moet gereset worden en komt behoorlijk te laat Amersfoort binnenrijden. Ik vind snel m'n klasgenoot, die alle stress vanaf Zwolle al heeft doorstaan, en we halen opgelucht adem. We hebben elkaar en we gaan nog op tijd komen.
Nee dus. Zodra de trein lekker op snelheid is, maakt hij een noodstop. Conclusie: de snelheidsbegrenzer is van slag. We gaan op gepaste snelheid de reis vervolgen. Oké, toch iets te laat dus. Net als ik denk dat we nu echt wel gaan stoppen, klinkt de machinist weer door de intercom. "Eh... voor alle reizigers die in Overvecht moeten zijn. De dienstleider heeft per ongeluk onze trein op het verkeerde spoor gezet, waardoor we niet langs het perron komen en we dus niet kunnen stoppen. We hebben helaas geen stuur in de trein en we kunnen niet achteruit of omkeren. Het spijt me, maar u moet met ons mee naar Utrecht."
Vol ongeloof kijken we elkaar aan. Gebeurt dit echt? Nou ja, gelukkig gaan we dit avontuur samen aan. We hebben vier minuten om van spoor 9 naar spoor 4 te rennen. Dat wordt spannend. Ik zet m'n reiservaring in en vind snel welke kant we op moeten. Oh prut, vergist, toch die andere kant! Ik draai me om en zet de sprint in als er ineens een kniehoog kind voor me opdoemt. In de hoop hem gracieus te ontwijken, draai ik me soepel over en om hem heen. M'n bovenlichaam begint aan een gevecht tegen de zwaartekracht als m'n rugzak denkt: 'Hé, dat is ook een leuke richting, ja lekker, overgeven aan The Force, joehoe!'
In slow-motion zijg ik neer op de harde tegels. Het kind heeft mogelijk de overweldigende ervaring van uit het niets een vrouw aan z'n voeten. De vader zag het allemaal niet eens gebeuren en twijfelt of hij mij of z'n peuter moet checken. M'n klasgenoot helpt me zorgzaam overeind en vraagt of het allemaal wel gaat. Ik raap m'n trots bij elkaar en weet al dat ik die avond over een blauwe knie zal strijken. Ja, het gaat, en door. We halen de trein, genieten alsnog van het wandelingetje en komen uiteindelijk binnen als de klas al bijna aan de koffie toe is. We zitten in de module astrologie. Uranus en Mars blijken net over elkaar heen te trekken en dat vraagt om voorzichtigheid, want voor je het weet lig je op de grond. Check!
En de knie? Ach, de kleur valt reuze mee, maar de bobbel liegt er niet om...
Reacties
Een reactie posten