Astrids Scribbles

Het werd weer tijd voor een dakloze op m'n pad. Ik kom laat thuis na een enerverende avond met schrijver Fokke Obbema over de zin van het leven. In de hal van m'n flat zit een jongeman. Onderuitgezakt, smoezelig en duidelijk 'niet van hier'. We worden met regelmaat gewaarschuwd om vooral geen onbekenden binnen te laten, vooral 's avonds, want die versmeren de boel. Ach ja, en soms is het buiten gewoon te koud en het leven te zwaar. Als ik hem vraag of hij iets zoekt, of ik kan helpen, mompelt hij eerst nog dat hij op iemand wacht, dat hij met vijf minuten wel weg is. Ik hoef maar even door te vragen om te horen dat hij toch eigenlijk geen plek heeft om te slapen, en geen werk meer, maar echt wel zo zal vertrekken. Ik ben inmiddels in de lege stoel naast hem gaan zitten, communiceren gaat fijner op gelijke ooghoogte. Ik zie vooral schaamte, leegte, moedeloosheid en heel veel moeheid. De walm van alcohol ontgaat me ook niet, maar geen hem eens ongelijk. Alles om niks ...

"Weet je wat een oloide is?", vraagt m'n CERN-maatje in de pauze. Een wat? Nee dus. "Mooi!", zegt ze. En ze schuift me een klein doosje toe. Kadootje, als dank voor alles. Er valt een wonderlijk en zacht houten figuur in m'n hand. Ik moet aan een driedimensionale lemniscaat denken. Het voelt bijzonder, ligt lekker tussen palm en vingers en het maakt me gelijk stil. Wat is dit? "Een oloide", legt ze uit. "Dit staat symbool voor de verbinding tussen aarde en heelal. Door de vorm en de tuimelende omwenteling wordt onze eigen verbinding met de elementen aarde, water, vuur, lucht en ether aangeraakt en versterkt. En de vorm maakt de inwendige lemniscaat in je energetische lichaam wakker. Het helpt ook bij mediteren of in slaap komen." Serieus? Zoveel schoonheid in een stukje hout! Ze leert me dat Rudolf Steiner rond 1920 een oproep deed om de relatie tussen de 5 platonische vormen (de driedimensionale vormen die bestaan uit regelmatige veelhoe...

Wat is er toch... knaagt een stemmetje al de hele week in m'n oor. Ik heb ergens last van. Ik merk het aan emoties, die met golven omhoog komen. Ik merk het aan pijntjes, die ik lang niet heb gevoeld. En zwemmen lukt ook al niet. Wat is er toch... Ik kan natuurlijk wel dingen aanwijzen die me in werk en privé bezighouden, maar dat is het niet alleen. Hoe dan ook, ik geef me er maar aan over. Zoveel heb ik al wel geleerd. Gelukkig mag ik weer naar school. Nieuwe module, nieuwe docenten. Uit het kwantumhoofd en weer lekker in het hart. Zingeving bij ouderdom en verlies , hoe wonderschoon. Ik voel me gezegend met het weinige definitieve afscheid dat ik tot nu toe heb ervaren. Confronterend ook wel, want ik heb dus eigenlijk geen idee wat er dan loskomt of wat ik dan door moet. De thema's van deze les zijn echter pijnlijk actueel bij families die me dierbaar zijn: dementie en euthanasie. Hoe mooi om dat juist vandaag met deze fijne klasgenoten vanuit spiritualiteit en zingeving te ...

Onze reis naar het mysterie onder de grond en het dak van Europa was een snelkookpan van indrukken. Verwondering, buitenaards, grootsheid en vooral dankbaarheid. Dat zijn wel de kernwoorden die we in onze rugzak mee naar huis nemen. Wat hebben we het goed gehad. In m'n  Polarsteps  kun je alles in woord en beeld meebeleven. Tijdens de lange terugreis met de Zwitserse en Duitse spoorwegen laten we alles nog eens de revue passeren. De schoonheid overheerst. En we realiseren ons opnieuw hoeveel geluk het kwantumveld ons schonk. Met een soepele reis, prima hotel, perfect weer, goed eten, zalige wijn en vooral het heerlijke gezelschap! Om te voorkomen dat we helemáál in de wolken verdwijnen besluit het universum dat het wel genoeg is geweest met al die voorspoed. Net voor de laatste overstap in Münster blijft de trein stilstaan. Te lang. We weten dat we de aansluiting gaan missen. Maar goed, er zijn meer treinen naar Nederland, dus na een stevige sprint en een extra overstap zijn ...