Astrids Scribbles

Hoe je gewone leven ineens heel spannend kan worden. Dat bleek begin deze maand, toen ik tijdens de lessen kwantumfysica nonchalant verwees naar de mysterieuze tunnels van  CERN onder Genève en Frankrijk. "Als iemand graag een rondleiding wil, dan laat maar weten", verscheen in onze groepsapp. Een klasgenoot, die de lessen vanuit Genève volgt, bleek wel wat te willen regelen. Sindsdien leef ik op adrenaline. Serieus? Daar kun je naar binnen? Onder de grond? Net als in Dan Browns Bernini Mysterie? Dichter bij het universum kun je niet komen toch? Ik ben geen avonturier, maar deze kans...! Ik ben gelukkig niet de enige die er zo over denkt. Een andere klasgenoot wordt even wild en binnen twee weken zijn alle tickets geboekt. 'We gaan! We gaan echt!', roepen we sindsdien als dolle pubers naar elkaar. Dat broerlief ook mee wil, maakt het extra gezellig én zorgt ervoor dat we ook nog een dag gaan genieten van de hoogste hoogten en diepste grotten.    Oké, dus we gaan. Nog...

Ik kreeg een puzzel cadeau. Even briljant als afschrikwekkend. Een muziekpartituur. Hoe bedenk je zoiets! Maar ik dacht: eitje! Ik kan aan 99% van de stukjes zien of hij rechtop staat of ligt. Ik kan aan 50% van de stukjes zien wat boven en onder is. Ik kan zeker 75% van de stukjes precies lokaliseren door de partituur te lezen en goed te kijken. Of liever te puzzelen. Allemaal waar! Toch bleek het nog wel een hardgekookt eitje hoor. Dit ging veel langzamer dan gedacht. M'n mooie dozenset om puzzels op kleur te sorteren gebruikte ik maar voor 'alleen notenbalken', 'rusten en friebels (ik hoef het alleen maar zelf te begrijpen hè)', 'echte noten', 'de 8e, 16e en 32ste tempobalkjes', 'de bijna witte stukjes' en nog een doos met alles waarvan ik geen puf meer had om het te verdelen. En dan dus heel geduldig stukje voor stukje een plek geven. Vaak in één keer goed, omdat ik precies wist dat dit was wat daar hoorde. Of een uur zoekend in alle doze...