Doorgaan naar hoofdcontent

Warme William Luistert


Zeg Astrid, gebeurt hier nog iets?
Nou, eerlijk is eerlijk, niet zoveel hè. Weinig (priori)tijd. Weinig inspiratie. Weinig behoefte m'n ins & outs de online wereld in te slingeren. Er is al zoveel ruis... zoveel afleiding... zoveel meningen...

Maar gebeurt er elders dan niks?
Nou, om eerlijk te zijn, best wel veel hoor. En sinds corona, sinds de Grote Stilstand, kwam die beweging pas echt op gang. Hoe heerlijk was het dus om weer even in te dalen in die oorverdovende retraite-stilte. Zonder ruis... zonder afleiding... zonder meningen...

En dan blijkt dat - in het vertrouwde klooster Rosario - de puzzelstukjes, die de laatste jaren flink door elkaar waren geschut, niet alleen langzaam in elkaar vallen, maar dat er ook een nieuwe beweging in gang gezet mag worden. Hoezo, waarom, waarheen, hoe dan? Dat weet ik ook nog niet precies, maar wie weet deel ik er hier wel graag wat over.

En die gezellige blauwe dikkerd?
Dat is Warme William, aangenaam. Hij zat op me te wachten, midden op het piepkleine marktplein van Bever; de thuisplaats van Rosario. William biedt een luisterend oor. Voor wie ergens mee zit. En er even over wil praten. Maar dat ook nog wel een beetje spannend vindt. 

Bever is echt een onzichtbaar en onooglijk plaatsje. Hoe William daar dus terecht is gekomen, weet ik nog niet. Maar dat we nu al dikke vrienden zijn, is zeker. Hij doet namelijk wat ik ook ga leren: écht naar je luisteren als het even niet zo goed met je gaat. In de opleiding waar ik mee start heet dat Geestelijk Begeleider, maar eigenlijk klinkt Warme William veel uitnodigender. 

Dus dat ik rond m'n vertrouwde stilteplek al een leuke collega heb ontmoet, geeft een interessante richting aan m'n nieuwe beweging. Ik zeg daarom hoopvol: wordt vervolgd...

Reacties

Populaire scribble

Opstartperikelen

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...