Doorgaan naar hoofdcontent

Elke stem telt



En daar gaan we dan. De stembus is open!

Drie bibliotheekkanjers, met elk hun unieke talenten, verdiensten en verhalen. In de race voor de Persoonlijkheidsprijs in bibliotheekland. Dit feest begon voor mij met dat eerste telefoontje. Gevolgd door alle leuke reacties bij het openbaar maken van de genomineerden. Er kwam een gezellige kennismaking met m'n 'conculega's'. En toen begon de reis van het bedenken, maken en wachten op m'n eigen nominatiefilmpje. Eerlijk is eerlijk, ik ben er trots op.

Maar het echte feest begint vandaag en duurt een hele maand. We pronken met een artikel in Bibliotheekblad. Onze persoonlijke filmpjes en een stoer profiel staan online. Bibliotheek Hengelo steunt me met een Astridpagina en een leuke flyer. En... er kan gestemd worden.

Dus ik denk: 'Mijn werk zit er even op. U bent aan zet!'
Bekijk die drie kanjers, maak een overwogen keuze en Stem Op Astrid  :-)

Op 30 november (ja, dan pas) horen we wie zich de Beste Bibliothecaris van 2016 mag noemen. De volgende dag werk ik precies 18 jaar in de bibliotheek. Officieel ben je dan volwassen. Je hebt rechten en bijbehorende verantwoordelijkheden. Voor grootste zaken als autorijden, drinken en stemmen. Ik heb veel mogen spelen en ontdekken in die groeifase. De laatste acht jaar mocht u daarover meelezen op dit blog. Deze nominatie voelt dan ook als een duw in de rug naar volwassenheid in dit vak.

Ik ken de Bibliotheek op school van binnen en buiten. Ik geloof in het verhaal en vertrouw op m'n ervaring. En ik geniet van het faciliteren en inspireren van iedereen die dit verhaal ook wil kennen en vertellen.

Dus ik dank degenen die me voordroegen voor deze prijs. Ik dank iedereen die op mij stemt.
En ik dank iedereen voor alle kansen en mogelijkheden, die me de persoon hebben gemaakt die ik vandaag ben!

Juan Khalaf, Astrid van Dam en Leo Willemse
Foto: Gerrit Serne

Reacties

Een reactie posten

Populaire scribble

Opstartperikelen

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...