Wachtend op perron 2 in de vroege ochtendspits vang ik gespreksflarden op van twee vrolijk babbelende mannen. Type middelbare forens. Ik verzink in m'n eigen gedachtewereld als ik de één hoor zeggen: "Je kent mijn visie hè? Ik vind dat je gewoon iedereen een diploma moet geven. En je pakt hem af als hij niet kan laten zien dat hij het waard is."
Ach, dat is eigenlijk best een charmante visie, denk ik nog. Je gaat uit van vertrouwen, niet van toetsen en testen en stampen. Zoiets. Maar al mijmerend op het ritme van de rammelende trein komen er toch wel wat vragen naar boven. Want wanneer komt dan dat moment waarop die leerling 'gewoon' z'n diploma krijgt? Hoeveel jaren onderwijs moet hij dan minimaal hebben doorlopen? Met of zonder tentamens? Doen de cijfers er dan nog toe?
En geldt dit alleen voor de middelbare school of ook een vervolgopleiding? Wanneer zou ik bijvoorbeeld m'n havo diploma niet meer waard zijn? Als ik géén vervolgopleiding was gaan doen misschien?
Enne... wie bepaalt uiteindelijk dat het mooi is geweest, dat ik nu echt m'n bibliotheekdiploma moet inleveren? Titelbeschrijven kan ik echt niet meer hoor en als informatiebemiddelaar zou ik mezelf ook niet meer op de studieafdeling zetten.
Oh ja, en dat tweede diploma? Van die opleiding die ik wel heb afgerond, maar waar ik niks meer mee doe? Moet iedere musicus die het niet lukt om als artiest z'n brood te verdienen dat papiertje inleveren?
Hmm... eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming is voor mij de charme er wel af. Dat het onderwijs- en toetssysteem op de schop mag, dat 'de mens' belangrijker is dat het papiertje, dat lijkt me evident. Maar ik heb liever geen huisarts, tandarts of zelfs kapper die op mij mag aantonen dat hij z'n diploma waard is.
Reacties
Een reactie posten