Astrids Scribbles

Terwijl ik in die plaatselijke super bijklets met een vriend, probeert achter mij iemand zijn aandacht te trekken. De vriend wordt in redelijk Engels aangesproken door een bescheiden, zwarte man. Of hij misschien kan helpen met het vinden van het juiste scheerschuim. Ah, de echte mannendingen! Ik laat ze even. De mooie, zwarte meneer legt uit wat hij zoekt. Maar dat klinkt een beetje vreemd, dus de vriend vraagt door. "I put it on my face and just wash it off with water. No razers. Evething gone." Pardon? Geen scheermesjes. Elektrisch dus. Nee, het is echt een soort crème. Gewoon opsmeren, afspoelen en weg. Uit Nigeria, maar de voorraad is bijna op. De vriend wijst lachend naar z'n korte kroeshaartjes. Bovenop ook? Alles weg? "Yes, everything, just water and gone." Ik zie een verbaasde 20-jaar-scheermes-en-tondeuse-gedoe-voor-niks blik in de ogen van de vriend ontstaan. Nou, dat kennen we in Nederland niet hoor, zeg ik licht ontmoedigend. Maar we wijzen h...

Maandagmiddag. Op de automatische piloot een paar alledaagse boodschapjes halen bij die buurtsuper waar ik bijna blind m'n weg vind. Terwijl ik afreken bij de trouwste kassamedewerker (man, middelbare leeftijd, de rust zelve), loopt een collega langs en vraagt terloops: "Heb jij toevallig een nagelschaartje?" Onder een hoofdschuddend 'nee' werkt hij de lopende band af. Maar bij het uittellen van m'n wisselgeld lijkt hij even afgeleid. En met een frons verbreekt hij, tegen niemand in het bijzonder, de stilte. "Als echte man heb je natúúrlijk geen nagelschaartje bij je." "Nee", lach ik met hem mee, "of je geeft het in ieder geval niet toe met een rij vol klanten voor je neus!" Pas dan ben ook ik wakker en dringt de zotheid van de vraag tot me door.