Doorgaan naar hoofdcontent

Compassie



Het waren weer mooie dagen. Vijf monniken uit het Sera Jey klooster in India bezochten de Zwanenhof in Zenderen om daar hun bijzondere zandmandala te leggen. Alles wordt volgens strenge regels gelegd. De opleiding om dit te mogen doen is zwaar. En dan zijn ze maanden van huis voor een Europese Tour of Compassion & Harmony.

Overal waar ze komen leggen ze in 4-5 dagen een zandmandala zoals deze. Of één van de 1000 andere die ze in hun repertoire hebben. Ze mogen wel wat variëren in kleur, maar zeker niet in lijnen. Als daarin ergens iets fout gaat, is het geen echte mandala.

Kijken hoe ze dit maken is al bijna net zo meditatief als het maken zelf. En het ritueel vernietigen na afloop doet altijd een beetje pijn. Maar ja, alles is vergankelijk, dat is hun boodschap. Ik heb weer genoten van hun aanwezigheid, hun bijzondere chanten en natuurlijk van hun verhalen en humor. Want het is ook gewoon gezellig!

Het is mooi om te zien hoe ze alles dat komt nemen zoals het komt. Ze lijken super zen, maar doen ook net zo hard mee in het checken van hun iphone en natuurlijk worden er foto's gemaakt. Het zijn net mensen.

De enige Engelssprekende 'woordvoerder' Sonam leert me weer allemaal nieuwe dingen. En fluistert me soms wat extra's toe. Het hoogtepunt zit voor mij aan het eind. Na de mooie ceremonie in de kapel van de Zwanenhof gaan we allemaal naar buiten om de zandmandala terug te geven aan de aarde. Daartoe wordt hij altijd uitgestrooid in water. Dat wordt dit keer de vijver voor de ingang.

Iedereen waant zich een weg door het natte gras, het is even grijs en groezelig als het de hele week was. De mannen bidden en chanten nog wat om uiteindelijk het zand los te laten. Hun gele mantels en hoeden kleuren mooi bij het frisgroene gras.

Terwijl we allemaal teruglopen om binnen nog wat gezegend zand op te halen pakt Sonam m'n hand en fluistert:

"We did the short version. Weather to bad."

Oké, ook monniken zijn dus pragmatisch.
Binnen de regels natuurlijk!


Reacties

Populaire scribble

Opstartperikelen

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...