Het was een lange dag. Ver weg, met heel veel collega's. Op het moment dat ik normaal gesproken al m'n slaapmutsje op zet, zit ik nog met een paar van hen in de trein. We giebelen ons wat door de opvallendste momenten van deze dag heen. Ja, de stemming zit goed in de vermoeide lijven.
Dat valt ook de conducteur op, die vlak voor ons eindpunt toch nog even z'n ding komt doen. Wanneer hij de kaart van één van ons tegen z'n apparaat houdt, klinkt het onheilspellend droog:
"Oh jee... (Wat nu dan! Echt niet. Geen gedoe met vergeten in te checken of ander onnodig oponthoud.) ...hij doet het."
Reacties
Een reactie posten