Doorgaan naar hoofdcontent

Klemgezet


Het is ons eerste echt lege weekend sinds tijden. Geen werk, geen kinderen, geen afspraken. We lummelen ons door een lome ochtend. Loomheid gaat even zo traag over in meligheid en gekibbel. Ook dat hoort bij de leegte.

Om het gemoed weer wat op te frissen besluiten we maar even een rondje te gaan lopen. Zo slepen we ons naar de lift en kibbelen onze weg naar de begane grond. Dan gaat het mis. Alle goede manieren hebben we inmiddels in de leegte achtergelaten en we stappen resoluut tegelijk als eerste de lift uit.

Boem. Vast. Ingeklemd tussen elkaars schouders. Waarmee we op deze gedenkwaardige dag wetenschappelijk hebben bewezen dat wij niet met elkaar door één deur kunnen.

Foto

Reacties

Een reactie posten

Populaire scribble

Opstartperikelen

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...