Samenleven

Ik ben voor een vergadering in één van de nieuwe bibliotheken in ons land. Een mooi voorbeeld van een multicultureel gebouw. Theater, bioscoop, bibliotheek en bibliotheekcentrale onder één dak. Met een leescafé natuurlijk. Ik meld me aan de balie in de centrale hal. Via de vergrendelde lift word ik naar de vergaderzalen geleid die voor het gewone publiek onzichtbaar zijn. Mijn collega's blijken te zijn gehuisvest in een kantoortuin. Veel tafels, wat lage kasten, schotjes, planten. Allemaal knus bij elkaar, maar toch apart. Je kent dat wel.

We kletsen nog wat na bij het koffieapparaat aan de rand van de 'tuin' als er via de omroepinstallatie een luide gong klinkt. "Dames en heren, wij maken u erop attent dat de deuren naar de grote zaal voor de voorstelling van De Gruffalo nu geopend zijn". Dit blijkt een geheim signaal voor een geheim ritueel. De handen gaan de lucht in, er klinkt applaus en blij gejoel. Alle collega's staan op van hun stoel om een soort wave te maken. Ze lachen nog even na als bloedbroeders onder elkaar en pakken de draad van hun werk weer op.

Kantoorhumor!