Doorgaan naar hoofdcontent

Verstoppertje


Het is zover.
Buiten koud.
Binnen de kachel 
een streep hoger.
Soms harde spikkels,
dan zachte vlokken.
Gezichten verstoppen zich
in opgetrokken kragen.
Schouders trekken krom,
alsof klein maken sneller loopt.
Auto en fiets nemen 
een stapje terug.

We houden stand.
We weten hoe dit werkt.
Maar ergens dichtbij 
is altijd iemand 
die zich voor het eerst
met groeiende verwondering afvraagt 
waar de wereld is gebleven.

Reacties

Populaire scribble

Opstartperikelen

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...