Astrids Scribbles

Wereldvredesvlam Twente Ik had er zoveel over gehoord dat ik de proef op de som nam en zelf ging kijken. Na tien seconden was er een zacht ruisen. Na een minuutje moest ik huilen (hoe stom is dat? ik herkende in het vlammetje de rust, het liefhebben dat ergens in mij zat). Na tien minuten dacht ik: tja, ik heb dus ook zoiets dat mensen terugbrengt tot zichzelf en tot elkaar. Na een half uurtje kon ik gaan: de ogen droog, de vlam gewoon weer vlam en ik mijzelf nog meer dan toen ik kwam. Moes Wagenaar Geschreven ter gelegenheid van de inauguratie van de Wereldvredesvlam Twente in De Wonne in Enschede op 21 maart 2012. Met dank aan Enschedeaanzee.nl

Het helpt, als ik dat zeg. Dan ben ik nog wel hier, maar tegelijk al weg. Eenvoudig door een kier daarboven naar een plek waar moeilijk te geloven niet bestaat. Per droom word ik vanzelf mijn eigen held, als ik dat wil. Is in het echt niet naar mijn zin, te erg, te droef, of allebei, maak ik het stil hier bovenin en zeg een paar keer: red mij. Red mij. Door: Bart Moeyaert [live-opname Nacht van de Poëzie 05|03|05] Uit: Verzamel de liefde (Querido, 2003) Foto