Waarom ik stop met pinnen

Eerlijk, ik ben er wel klaar mee. Met dat nieuwe pinnen. En ik snap het ook niet. Al die mensen die mijn pin volgen en hun eigen pin toevoegen. Alsof we echt álles met elkaar moeten delen. Het enige dat het me tot nu toe oplevert is... hoe zal ik het zeggen. Het woord tsunami is al lang geleden gekaapt. Lawine is op dit moment ook niet zo gepast. Dus laat ik zeggen dat het me tot nu toe enkel een stortvloed van emails oplevert. Je kunt die goedbedoelde attendering vast uitzetten, maar ja, het heeft me nog steeds niet kunnen verleiden tot zelf pinnen. Ik kan er dus maar net zo goed helemaal mee stoppen. Vandaar.

Hoe het begon
Een paar maanden geleden gaf ik mezelf de gezellige opdracht om eens een moodboard te maken. Lekker plaatjes zoeken bij wie ik ben, wat ik wil zijn, welke richting ik uit wil, hoe ik de wereld voor me zie. Je snapt wel. Iemand wees me op Pinterest, om dat lekker gezellig online te doen, dat plaatjes zoeken. Zelfs voor rondsnuffelen moet je een account aanmaken, dus ach, dat deed ik dan maar. Ik probeerde wel wat, maar werd er niet echt blij van, snapte de clou ook niet helemaal. Laten we zeggen dat ik niet echt in the mood kwam. Dus met een later-nog-maar-eens-kijken sloot ik de boel en dook in m'n knip-en-plakboek.

Wat er gebeurde
Geen idee. Maar ik vermoed dat er ergens een leuk artikel of een inspirerende blogpost heeft gestaan. En die is v-e-r-s-p-r-e-i-d. Ineens begon iedereen te pinnen. Ik kreeg volgers en uitnodigingen. Soms pinde ik terug, nog steeds onder die noemer van later-nog-maar-eens-kijken. Ik ben ook een beetje dom geweest, want ik ben speciale boards gaan volgen. En ik was niet de enige. Op die boards wordt driftig gepind, zo blijkt in mijn mailbox. Iets met boeken en bibliotheken, natuurlijk. Zo snel kan het gaan, met dat delen, meedoen en erbij zijn.

Wat ik niet snap
Dat mensen mij gaan volgen. Echt. Want zeg nu zelf, als je mijn pinboard opent, dan zie je toch op het eerste gezicht dat hier niet zoveel gebeurt. Heel veel leegte, dat is wat je ziet. Ooit in een vlaag van enthousiasme vijf pinboards aangemaakt, toen de brui d'r aangegeven. Ja, die twee waar wat gebeurt, leuk, maar die zijn dus niet van mij. Maar goed, kennelijk gaat er enige verwachting of hoop uit van mijn naam of m'n foto. Dat is dan ook wel weer strelend. Dus ik vraag me wel af, als ik weer zo'n fanatiek mailtje krijg: ben jij een hardcore pinner of net zo'n zwijgzame volger en later-nog-maar-eens-kijken pinner als ik.

Wat toch veel leuker is
Knippen! Echt waar. Je gaat gewoon naar de AKO, je koopt je suf aan verzamelpakketten tijdschriften en je hebt een paar avonden veel plezier. En delen kan ook, want als je klaar bent geef je je stapel gewoon door aan een vriendin die d'r leven ook graag in beeld wil brengen. Geen account, geen onbekende volgers, geen 'hoe werkt dit ins hemelsnaam'en vooral, geen emails.

Dus jongens, het spijt me, deze Pinterest heeft geen interest. Deze digitale deelhype laat ik aan me voorbij gaan. Ik denk nog met plezier terug aan die stapel gezelligheid. En het resultaat, dat mocht er ook zijn en hangt nog steeds aan de muur. Met pinnetjes. En nee, dat board deel ik lekker niet!