Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
wow! het lijkt wel een schilderij. mooi.
BeantwoordenVerwijderen@essen: voor jou ;-)
BeantwoordenVerwijderenMooi!Ik heb me via de links verlustigd aan http://www.lifethroughtime.com/ Ook mooi! En vooral knap dat hij zoveel jaren geleden al foto's kon maken! :-)
BeantwoordenVerwijderen@marina: Och wat mooi toch! In onze Twense Welle hangt nu de tentoonstelling van Wildlife Photographer of the Year 2010. Ik ben op zoek gegaan naar 'een Frans Lanting', niet gevonden. Maar genoeg moois dat er zeker op leek!
BeantwoordenVerwijderen