V staat voor Vergetelheid

Ik lees op dit moment een boek. U weet wel, zoiets ouderwets, met een harde kaft en een heleboel papier, waarin je kunt bladeren enzo. Het is het nieuwste boek uit de Alfabet-serie met privédetective Kinsey Millhone, van Sue Grafton. Ik schreef al eens op ons bieblog hoe ik deze serie met veel plezier lees. Ik hou van detectives en Kinsey is echt ‘cool’, zoals sommigen dat noemen. Dit zijn dus boeken die ik verslint als… nou ja, als een flinke zak chocoladepepernoten. Ja, dat is wel een mooie vergelijking voor mijn honger.

Er is iets grappigs met deze serie. Het eerste verhaal – A van Alibi – speelt zich af in mei 1982, het jaar waarin ook de eerste Engelse druk verscheen. Ieder avontuur duurt slechts een paar dagen of hooguit weken. Tussen elk verhaal zit een wisselend tijdsgat, de grootste sprong is 10 maanden, dat is echt uitzonderlijk veel. (Dat weet ik, omdat ik vanaf het begin korte samenvattingen van de boeken bijhoudt, omdat ik hoofd- en nevenlijnen uit Kinsey's leven niet wil vergeten. Noem me wat u wilt, ik schaam me nergens voor.) Het resultaat: U staat voor Ultimatum speelt zich af in april 1988. Natuurlijk heeft de schrijfster dat tempo niet kunnen bijhouden, we zijn inmiddels bijna 20 publicatiejaren verder.

U voelt hem misschien al aankomen. Dit zijn verhalen zonder mobieltjes, zonder internet, zonder email, zonder computer. In dit deel overweegt Kinsey zelfs even of ze niet toch maar een eigen faxmachine zal aanschaffen, want dat is toch best handig en dan hoeft ze er niet voor naar het postkantoor. Dit is een tijd waarin je voor het aanbrengen van structuur in je gedachten grijpt naar een pakje indexkaartjes, op elk kaartje één feit schrijft en er dan mee gaat schuiven, om te zien welke verbindingen je over het hoofd hebt gezien. Niks Microsoft Mindmap, Kinsey zou – net als ik in 2010 – hebben gesmuld van die USEM kaartjes!

Maar nu komt het leukste. Als privédetective verricht je het nodige speurwerk. Namen, adressen, telefoonnummers, jaarboeken, gemeentelijke kadasters, archieven, noem maar op. En de plek waar Kinsey altijd het eerst naartoe gaat voor informatie, is de bibliotheek. Vooral de naslagwerken en de microfilms van oude kranten natuurlijk. Sue Grafton besteedt altijd uitvoerig aandacht aan het beschrijven van interieurs, van sferen, kleuren en geuren, van mensen, ‘bibliothecaresses’ en archivarissen bijvoorbeeld. En ja, ik kan het niet laten. Als ik dat dan in 2010 lees, dan voel ik toch wel een beetje weemoed. Lang leve de bibliotheek! Tegelijk denk ik ook: dat vak van privédetective, dat moet toen toch veel leuker zijn geweest dan nu. Toen moest je nog echt zoeken, snuffelen, puzzelen, in (stille) leeszalen enzo. Toen werd je nog van kastjes naar muren gestuurd, of werd je de toegang tot dat ene zo belangrijke dossier ontzegd door een strenge heer of mevrouw. Die was gewoon de baas. Nu zit je thuis en je surft. Mag je er niet in, dan hack je. Ik heb daar een nogal koud en kil gevoel bij.

Nee, geef mij maar zo’n lekker ouderwetse bibliotheek, met veel dossiers, oude kranten en vooral heel veel boeken. Lekker snuffelen en dan omzichtig verboden kopieën mee naar buiten smokkelen in je veel te grote handtas. Ja, lekker. Net sinterklaas!