Ik heb een probleem en een zorg. Het probleem is dat ik te druk ben. Niet gewoon flowdruk, maar onoverzichtelijk, benauwend en verlammend druk. Dat komt voor een groot deel doordat we binnen Biebsearch junior de samenwerking met Boek1boek hebben beklonken en ik heel graag na de herfstvakantie op zes scholen wil starten met het digitaal lenen en leveren. Alles wat daarvoor nog moet gebeuren hoef ik zeker niet alleen te doen, maar ik moet wel het overzicht bewaken en natuurlijk op tijd mensen inschakelen om me te helpen. Deze drukte is dus ‘tijdelijk’. Maar helaas vlieg ik al maanden – zo niet jaren – van de ene naar de andere ‘tijdelijke’ drukte. Met als gevolg dat boeken veel te lang op m’n leestafel blijven liggen, ik geen tijd neem om ziek te zijn, de seizoenswisselingen in de natuur ongemerkt aan me voorbij gaan en het contact met de mensen in m’n directe omgeving en met mezelf wel wat te wensen overlaat. Voor een ander deel neemt de druk nog eens toe door de innerlijke wens regelmatig mooi te bloggen en deel te nemen aan sociale netwerken. Voor de nodige innerlijke rust wend ik me zoveel mogelijk tot de yoga, maar ook daar moet je wel tijd voor vrijmaken en je moet dat oefenen en je moet het resultaat van dat oefenen wel toelaten in lijf en geest. Ja, ik moet nogal wat.
Tot zover mijn probleem. Nee, ik ben niet zielig. Ja, ik doe dit helemaal zelf. Ik ben slaaf van m’n eigen ambities, verantwoordelijkheid, perfectionisme en behoefte om een bijdrage te leveren. En ik buig heel diep voor al die mensen die ook nog eens een gezin moeten managen en voor de mensen met échte problemen, zoals een slechte gezondheid of een benauwende hypotheeklast. Nee, mijn probleem is heel relatief.
Mijn zorg ligt hierin dat ik niet uniek ben met dit probleem. Overal om me heen zie ik mensen achter zichzelf aan rennen, in alle lagen van de samenleving en van onze organisatie. We innoveren ons de blubber, lokale pareltjes moeten opgeschaald worden naar landelijke diamanten, we moeten onze ‘winkel’ herinrichten, we moeten de organisatie weer reorganiseren en we moeten vooral heel veel samenwerken. Oh ja, en we moeten ons gaan voorbereiden op bezuinigingen en dus maar weer eens aan onze subsidieschenkers gaan uitleggen waarom het zo belangrijk is wat we doen. Ik zie ook wat dit rennen zo langzaamaan doet met anderen en mezelf: lontjes worden korter, geduld raakt op, tolerantieniveau daalt, frustratie stijgt, keuzes worden te snel gemaakt of teveel uitgesteld of zomaar weer teruggedraaid. Hoe voller de agenda, hoe troebeler de geest.
Mijn zorg ligt hierin dat ik me afvraag wat de gevolgen zijn van dat massale rennen. Is een drukke werknemer nog in staat goed werk te leveren? Is een drukke directeur nog in staat goed beleid te maken? Is een drukke politicus nog in staat goed te regeren? Is er nog iemand bezig met het creëren van die randvoorwaarden die nodig zijn om je als mens gewoon goed te voelen? Is er eigenlijk nog wel iemand die het belangrijk vindt dat mensen gezond en gelukkig zijn? Als we een tijd tegemoet gaan die gekenmerkt wordt door supersnelwegen, een hogere maximum snelheid en het kaalslaan van alles wat we op cultureel gebied hebben opgebouwd, zodat we nog eerder op ons werk zijn, nog meer geld verdienen, maar nog minder tijd en gelegenheid hebben om te ontspannen… dan ben ik wel bang voor het antwoord. Ja, kunst is eigenlijk best zinloos, het levert economisch niks op en kost soms veel geld. Maar kunst kan wel ontroeren, de geest voeden, het lichaam opladen, mensen een goed gevoel geven. En gelukkig is kunst net onkruid; uiteindelijk zal er altijd weer iemand op een fluit gaan spelen.
Ik denk de laatste tijd vaak aan dat land Bhutan, waarin het Bruto Nationaal Geluk belangijker is dan een groeiende economie. Waarbij de welvaart in de samenleving niet slechts beschreven wordt in economische termen maar ook in termen van geluk en geestelijke en sociale ontwikkeling. Ik begin wel te verlangen naar zo’n land. Misschien is er hoop.
Deze post zoemt al een paar dagen door m’n hoofd. Vandaag heb ik dat stukje opgeruimd en u moet het hier voorlopig even mee doen. Vandaag begin ik met het trekken aan een paar virtuele stekkers en het doorstrepen van een paar ‘moetjes’. Vanaf vandaag ga ik me iets meer richten op mijn eigen Bruto Scribbles Geluk. Want er is echt niemand anders die dat voor me kan of gaat regelen.
Je dient elke dag een half uur te mediteren.
Behalve als je het heel druk hebt;
dan een uur.
Om Shanti
Gauw strepen Astrid, anders valt er niks meer te strepen en zit je met een burn out thuis. Prachtig, zoveel ambities, zoveel energie, zoveel plannen, zoveel succes, maar dat valt niet te combineren met je dromen, dus moet er wat gestreept worden en laat je dromen niet het kind van de rekening worden.
BeantwoordenVerwijderenDe wens om mooi te bloggen is in ieder geval vandaag wel weer vervuld... Succes met strepen!
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij ga jij snel op vakantie naar ons mooie zuiden. Dan kun je hopelijk ook echt alle stekkers er even uittrekken en tot rust komen!
BeantwoordenVerwijderenIk zou je dat zo van harte gunnen! Hard werken is mooi, maar voor iedereen zijn er grenzen!
Succes!
Hoi Astrid,
BeantwoordenVerwijderenFijn dat je dit zo deelt en heel goed dat je hier echt iets aan wilt doen. Soms is het goed om door te jagen en even te vergeten waar het werkelijk allemaal om draait, maar dat mag niet te lang duren. Zo belangrijk is het nu ook allemaal weer niet...en zo kansrijk evenmin.
Gewoon eens helemaal niets doen, of alleen dingen die je echt heel fijn vindt: als daar te weinig ruimte voor is moet je hard ingrijpen, hoe eng dat aanvankelijk ook lijkt. Wat hebben we nu werkelijk te verliezen, behalve een paar zekerheiden waarvan we niet eens weten of ze ons wel zo gelukkig maken?
mooi weergegeven!
BeantwoordenVerwijderenHoewel de aanleiding niet zo mooi is, is het weer een fantastisch mooie post.
BeantwoordenVerwijderenKijk jij een beetje uit? Heb je al eerder gewaarschuwd (zelf in het verleden leergeld betaald).
Gewoon toegeven dat jij niet alles kunt, je ambities bijstellen en voor jezelf opkomen en zorgen!!
Dat moet voordat het erger wordt. Echt!!
Suc6!
Hallo lieve Astrid, ik ken je niet echt en toch herken ik me geregeld in dingen die ik van je zie. Op het gevaar af te projecteren: Zo'n twee jaar geleden heb ik zelf de digitale stekker verwijderd. Ik schreef daarover aan mezelf: "No matter how hard I worked online, obviously the answer wasn't out there". Het had wel te maken met meer en beter willen zijn en blijven zoeken hoe ik dat voor elkaar zou kunnen krijgen. Maar zoeken is een bevestiging van het idee dat je er nog niet bent. Dat er iets aan je ontbreekt. En zo wordt het zoeken het probleem waar het de oplossing had moeten zijn.
BeantwoordenVerwijderenJe zorg deel ik ook. Volgens mij heeft die te maken met tijd durven vrijmaken voor samenzijn. Voor elkaar durven aan te spreken over zaken die er echt toe doen in het leven. Voor durven te vragen om hulp en aandacht in plaats van maar te kijken wie er toevallig voorbij komt en aandacht aan je besteed.
Harstikke mooi en ontroerend dat je de regie terugpakt over jouw leven. "The challenge is not to prioritize what's on your schedule, but to schedule your priorities". En jij bent nu prioriteit no. 1.
Heel herkenbaar at je daar (zo mooi) schrijft... Heb hetzelfde aan de hand gehad en vind het knap van je dat je het op tijd inziet (wat ik niet deed met als gevolg een totale burn out). Ik hoop dat het je lukt wat meer ontspanningsmomenten in je leven in te bouwen. En dat kan je alleen door alles op een rijtje te zetten en meer aan jezelf te denken. Blijf naar je lichaam en geest luisteren en dan komt alles in orde. Veel succes!
BeantwoordenVerwijderenOh, wat gun ik je dat "Bruto Scribbles Geluk." en ik deel je zorg over al dat geren maar meer nog de vervlakking en het commerciële denken. Niet dat commerciële denken op zich maar het slaafs er naar handelen. Misschien komt er een dag dat ieder personeelslid per dag een stapel boeken aan zichzelf moet uitlenen omdat de subsidiegever uitleencijfers wilt zien. Ik merk ook steeds meer aan collega's dat ze het zat zijn zijn om als een stelletje blinden achter alle nieuwe innovaties aan te rennen terwijl er niet gekeken wordt naar de randvoorwaarden.
BeantwoordenVerwijderenKortom: tijd voor het Paradijs!
Zorg er vooral voor dat je je humor niet verliest. Die heeft mij al menig keer de dag door geholpen.
Waarvoor mijn dank.
@allen: Na een lange dag (met een werkplanondertekening in Almere en een filmopname in Zaandam), die vanwege een 'aanrijding met een persoon' zeer NS-rommelig afloopt en ook nog lang niet voorbij is, lees ik jullie hartverwarmende reacties. Dit is dus echt de mooie kant van web2.0. Dit doet de mens goed.
BeantwoordenVerwijderenIk ga er dan misschien wat stekkers uittrekken, reageren doe ik nogsteeds met liefde!
@AvA: Het zal best moeilijk zijn, maar ik ga Echt Strepen en weer mooi dromen! Dank.
@Anja: Lief, en bedankt voor het regelen van een bedje ;-)
@Hetty: Klopt, de herfstvakantie is vaste prik. Geen Geuldal dit keer, maar een apartementje in Maastricht. Opwarmen voor december! En genieten van die prachtige stad. Dank voor je trouwe volgen.
@Edwin: Alles is eng, ook dat wat je soms zo zeker weet. En elk verlies zal uiteindelijk een winst opleveren. Ik ga het proberen, en hou je vast wel op de hoogte!
@Steenwijk: Dank je wel.
@Jouke: Ikweethet ikweethet, maar blijf me waarschuwen! Terwijl jij geniet van je vakantie, ga ik je raad opvolgen. Tot later chief!
@Lieve Marina: Dank je wel voor je mooie woorden. Veel te laat ben ik je gaan volgen, je had al zovaak bij mij om de deur gepiept en me laten voelen dat je op mijn lijn zit. Als we elkaar ooit weer eens treffen, zal er een onuitgesproken klik zijn. En veel warmte. Je leert me vandaag wat het probleem van het 'zoeken' is en waar ik de mist in ga met prioriteiten stellen. Dank voor je wijze eenvoud. Dank voor je mooie verbeeldingen.
In m'n dromen blijf ik reizen, veel treinen, soms een bus. Vanacht zat ik voor het eerst in een boot. Er was storm op zee en de golven deinden langs de ramen. Ik genoot van het achtbaangevoel in m'n buik. Bij wakkerworden dacht ik: wat zou Marina híer van zeggen!
@NN: Dank je wel. Dat op de rij zetten is niet eens zo wat er mist, het is het loslaten van al die rijtjes waar nog wel wat te leren valt. Ik leer.
@Sofie: Ik ga je niet verlaten en die humor, die blijft echt terugkomen. Wat fijn om te weten dat het soms onderdeel van jouw dag is. Het Paradijs is nog maar 4 weken ver weg, ik tel de dagen en zal aan je denken als ik er ben!
'Mensen die ook nog eens een gezin moeten managen' hebben het denk ik makkelijker: zij realiseren zich dat perfectie een onhaalbaar streven is. Althans, dat is míjn ervaring.
BeantwoordenVerwijderenMaar de een kan met meer rotzooi leven dan de ander, dat is óók zo.
Hoe dan ook: veel geluk gewenst, al zegt Grunberg: wat geluk is realiseer je je pas als het voorbij is.
(En bloggen is, misschien, een fase, die voor de een langer duurt dan voor de ander ;-))
Ik kan er alleen nog maar aan toevoegen: succes! Want het zal best moeilijk zijn om deze ingesleten gewoontes (ik herken ze ook) te veranderen!
BeantwoordenVerwijderen@Schrijverdezes: een gezin managen is misschien goed voor het loslaten van perfectie, maar legt natuurlijk wel een extra grote druk op je organisatievermogen.
BeantwoordenVerwijderenDank voor Grunbergs woorden!
@Natalie: Dank je wel. En jij nog veel succes met al je grote en kleine doelen!
Het is maar de vraag welke druk groter is ;-)
BeantwoordenVerwijderenGrunberg zei het misschien niet letterlijk zo, maar het komt er wel op neer. Ik denk trouwens zelf ook dat het inderdaad (in elk geval vaak) zo is.
Beste Astrid,
BeantwoordenVerwijderenBlijf genieten en geniet vooral van het strepen. Suboptimaliseer. Lees het boek 'Stil de tijd' van Joke Hermsen. Je hóeft niets....
Ook wij hebben van je genoten en hopen van je te blijven genieten, in welke vorm dan ook! Maar denk daarbij vooral aan jezelf! En word geen slaaf van je ambitie.
Hallo Astrid,
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij heb je een zenuw geraakt gezien het grote aantal reacties - of krijg je altijd zoveel reacties? Mooi verwoord wat er leeft bij velen blijkbaar, incluis mijzelf. Natuurlijk wordt er al honderd jaar geklaagd dat we het steeds drukker krijgen, maar door de sociale media wordt de grens tussen werktijd en vrije tijd steeds vager. Elke situatie is weer anders, maar wat je schrijft is voor velen uit het hart gegrepen. Chapeau!
@Festina: "Wij hebben van je genoten". Leest je hele familie mee? Gezellig en leuk! Dank voor de boekentip, die is inderdaad toepasselijk. Maar volgens mij heeft die Joke inmiddels ook zo'n volle agenda... Ik ga hem opzoeken.
BeantwoordenVerwijderen@Transisalania: De lieve reacties zijn volgens mij reacties op wat ik schrijf en dat ik het schrijf. Dit is wel een toppertje ja, en dat voel goed. Ik las eens ergens dat wat wij nu in een dag aan informatie verwerken net zoveel is als waar iemand in ik geloof het begin van de vorige eeuw of nog iets eerder z'n hele leven over doet. En dat gaat alleen maar erger worden...
Dank voor je 'hoedje'. Een mooi gebaar.
Zorgen dat je overeind en gezond blijft, dat is het belangrijkste. Vanzelfsprekend zover dat van jezelf afhangt.
BeantwoordenVerwijderenVerder zou ik zeggen: relativeer hetgeen je doet, hoe leuk en belangrijk het ook is voor jezelf en anderen. Besef dat het drukke dagelijkse leven voor heel veel mensen soms abrupt stopt of een negatieve wending krijgt, maar dat dat nooit betekent dat het leven zelf stopt.
Het leven, de mensen en het werk gaan door, ook zonder onze inzet.
Wellicht op een wat andere manier dan wanneer jij daarvan deel uitmaakt. In die zin is iedereen uniek, door jouw inbreng wordt een project anders, misschien wel beter uitgevoerd dan zonder jou. Maar het is zelden zo dat we niet gemist kunnen worden (ik spreek niet over de thuissituatie).
Kijk maar eens rond in jouw organisatie en let eens op wat er gebeurt als er collega’s vertrekken of langdurig uitvallen. Valt alles in duigen? Of gaat het werk, wellicht met wat haperingen, gewoon op een andere manier door?
Kortom, leg de nadruk op ontspannen leven om geleefd worden te voorkomen.
Erg mooie post die ik zelf met veel herkenning heb gelezen, maar ook al een aantal collega's heb aangeraden te lezen. Dank!
BeantwoordenVerwijderen@Bas: Allemaal helemaal waar, bedankt voor die spiegel. De ervaring leert daarnaast ook dat het werk dat iemand achter kan laten net zo makkelijk bij één of meer anderen neer wordt gelegd. En dat die het er inderdaad 'gewoon' bij doen. Totdat er iemand knakt...
BeantwoordenVerwijderenGezondheid en ontspanning, dat gaat nu even voor!
@Kaldenbach: Graag gedaan en bedankt voor het 'doorsturen'.
Hallo Astrid,
BeantwoordenVerwijderenhet gaat over jou, het gaat om jou.
Strepen in het 'moeten'; stekkers uit de racebaan en koesteren van dromen.
@Herma: ik doe m'n best... dank je.
BeantwoordenVerwijderenDit is helaas al te herkenbaar. :)
BeantwoordenVerwijderenAmbitie genoeg voor minstens 4 reïncarnaties en ik ben niet zeker of ik daar wel in geloof, dus moet er ook een andere oplossing zijn.
Ik ben al een hele tijd bezig mijn prioriteiten en evenwicht te vinden. En ja vroeger mediteerde ik dagelijks een halfuurtje. Sinds ons tweede dochtertje er is, is dat een vol uur geworden. Een hele hap uit mijn tijdsindeling, maar zeker de moeite waard.
@david: Dan val jij duidelijk onder de categorie 'hoe drukker hoe meer meditatie'. Respect! Ik ga echt proberen die rust te vinden. Misschien werkt het niet voor mij, maar dat is nu slechts een vluvht. daar moest ik maar eens mee stoppen!
BeantwoordenVerwijderenSucces! ;) Het duurde ook even voor ik er echt door gebeten werd hoor. Vroeger mediteerde ik af en toe eens als het me uitkwam.
BeantwoordenVerwijderenOh ja, die 'dufbil' dat ben ik (David) die inlog via google. Verwarrend hoor! ;)
BeantwoordenVerwijderen@david/dufbil: lachen! als er een medi-openbaring komt, laat ik het je weten.
BeantwoordenVerwijderen