Het water rimpelt wrikkeloos
doorheen de tijd.
Hoe dieper je luistert,
hoe meer je ziet.
Zuiver water kent geen bodem
en er tintelt altijd
iets aan de oppervlakte.
Het is de stilte zelf,
terwijl het voortdurend borrelt.
’t Is fijn en kwetsbaar
als kristal wanneer twee mensen
op dezelfde golf zitten.
Door: Katelijn Vijncke
Uit: Broze werkelijkheid (2003)
Foto
hoi katelijn
BeantwoordenVerwijderenik snap het niet. kun je uitleg geven aub?
vind het wél mooi maar...
@Anoniem: Ik ben niet Katelijn, maar heb het gedicht alleen van haar overgenomen en op mijn blog geplaatst. En tja, het uitleggen van een gedicht is altijd een beetje tricky. Zeker als het niet je eigen woorden zijn. Ik zou ze gewoon over je heen laten stromen en voelen waar het je van binnen raakt. Voel je niks? Ook goed. Zoiets.
Verwijderen