Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
Prachtig!
BeantwoordenVerwijderenPS
Bestaat er ook schuldig verlangen, vraag ik me ineens af?
"Verlangen is het verschil tussen wat is en wat kan zijn" (Japser Jobse)
@Marina: Ai, da's waar... Bedoelde eigenlijk: de onschuldige schoonheid van verlangen. Nee, de schoonheid van het verlangen der onschuld. Nee, de schoonheid van onwetend verlangen. Nee... ik weet het niet, iets met schoonheid en verlangen, en dan zo dat het er nog heel pril en onschuldig uitziet. Dát!
BeantwoordenVerwijderen... en nieuwsgierigheid, en niet langer willen wachten, en zin in nieuwe dingen.
BeantwoordenVerwijderenKortom: verlangen.
Mooi!
Of gewoon te laat en voor een gesloten deur staan :-)
Maar nog steeds verlangend.
@Sofie: Ja, of te laat, of d'r appel vergeten, of d'r biebboek, dat kan ook! Er zit voor iedereen een passend verhaal in die foto, mooi is dat.
BeantwoordenVerwijderen