Doorgaan naar hoofdcontent

Over de roep om ideale moeders en vaders

Ik ken twee hedendaagse filosofen die hedendaagse thema's op een toegankelijke manier onder de aandacht weten te brengen: Richard David Precht, die u hier al vaker tegenkwam en Alain de Botton, die op Biebloghengelo goed vertegenwoordigd is. In 2004 verscheen zijn boek Statusangst, over het spanningsveld tussen (zelf)waardering, verwachtingen en (on)afhankelijkheid.

Deze week kwam ik hier onderstaand filmpje tegen. Alain schrijft dus niet alleen toegankelijk, hij krijgt het ook voor elkaar om de hoogtepunten van zijn gedachtegoed even zo toegankelijk te verwoorden. Dat levert 17 wervelende minuten op, waarin hij spreekt:
  • over hoop en realiteit,
  • over jobsnobisme en haar tegenovergestelde: je moeder,
  • over de emotionele beloning van ons materialisme,
  • over het verband tussen jaloezie en gelijkheid,
  • over twee soorten zelfhulpboeken,
  • over een meritocratische samenleving, waarin je krijgt wat je verdient,
  • over de evolutie van een onfortuinlijke naar een loser,
  • over de angst voor oordeel en spot,
  • over de kracht van tragedie en kunst,
  • over het verlangen naar een hogere macht, betrouwbaarder dan de mens,
  • over succes en ruimte voor gemis,
  • over de kracht van invloeden van buiten,
  • over het najagen van je eigen dromen en het kunnen relativeren en
  • over ons vermeende recht op geluk en het toeval, dat daar anders over denkt.
En dan is er zelfs nog tijd voor humor.

Dus, fasten your seatbelts en stap mee in Bottons achtbaan. Diegene die tot na het applaus kan blijven zitten, krijgt nog een klein toetje!



Zo, nu even snel Alain followen, nog één vakantiedagje dromen en dan morgen maar weer gewoon hard aan m'n status werken...

Reacties

Een reactie posten

Populaire scribble

Opstartperikelen

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...