Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
Uiteindelijk valt het best mee hoor...;) Ervaringsdeskundige...
BeantwoordenVerwijderenWacht maar tot je 50 bent, dan heb je heimwee! En snapte je jezelf vorig jaar nog wel dan?
BeantwoordenVerwijderenAi! En ik was nog wel zo hoopvol gestemd...
BeantwoordenVerwijderenLeuk toch, Astrid, dat je jezelf nog eens kunt verrassen?
BeantwoordenVerwijderen@harmjob: dank, dat geeft hoop!
BeantwoordenVerwijderen@schrijver: touché, om eerlijk te zijn snap ik er al 40 jaar niks van ;-)
@eck: sorry, ik weet het goed te verbergen hè.
@ava: verrassen, dat is een mooi uitdaging voor de volgende 40 jaar :-) dank
40 zijn is zó 20e eeuw ;-)
BeantwoordenVerwijderen@eazy: :-D
BeantwoordenVerwijderen