Bestudeer het gedrag van kinderen en je weet hoe de toekomst eruit ziet. Aldus Wim Veen in zijn boek Homo Zappiens; opgroeien, leven en werken in een digitaal tijdperk (full-text!). De kenmerken van deze generatie - zoals genoteerd in 2006 - zijn inmiddels grappig herkenbaar:
Daarnaast weet de Homo Zappiens dat je met samenwerken meer bereikt dan wanneer je een klus alleen opknapt. Hij vindt dat binnen een organisatie iedereen gelijk is en van elkaar kan leren. Hij wil geen voorgekauwde teksten, vast procedures of regels. Hij wil ontdekken, vrijheid en de deuren opengooien.
Volgens Wim Veen leiden al deze kenmerken tot nieuwe competenties, die een revolutie inleiden in de manier waarop we in de komende eeuw overheid, bedrijfsleven en onderwijs inrichten. Dat geloof ik onmiddelijk. Ik vraag me wel af of de mensen die zich met de nieuwe inrichting bezig (gaan) houden wel over de competenties beschikken om die revolutie te leiden. En wat doen we met de vaardigheden die onze zappende zoon langzaamaan aan het verliezen is? Zijn die straks echt niet meer nodig of gaan we die nog node missen? Ik denk bijvoorbeeld terug aan mijn blogkermis van een tijdje geleden. Wat ik gevoelsmatig graag zou aanvullen met de 'nut en noodzaak' van concentratievermogen en taalbeheersing. Is dat arrogant? Misschien. Een kenmerk van mijn generatie is dat in ieder geval wel, ben ik bang.
Ondertussen doen wij bibliotheken ons best het onderwijs te helpen met het inrichten van een goede leeromgeving voor die Homo Zappiens. En we proberen docenten net zo digitaal vaardig te maken, hun angst voor nieuwe technologiën weg te nemen en het spelend leren ook onderdeel van hún dagelijkse praktijk te maken. Maar ja, ook wij zijn daarin zoekende, vervallen soms in vaste procedures of vergeten de deuren open te gooien. Kortom; het valt allemaal niet mee, werken in een digitaal tijdperk. Maar spannend is het wel!
Wim Veen
- Hij is niet bang voor nieuwe technologie, maar beschouwt deze als een 'tweede huid'.
- Hij wil de regie in handen houden over alle communicatie: niet passief informatie consumeren, maar terugpraten.
- Hij denkt in (bewegende) beelden en niet in tekst.
- Hij verwisselt net zo makkelijk van identiteit als z'n vader van sokken: er is altijd een beschikbaar netwerk om hem heen dat hem leert delen en samenwerken.
- Hij kan makkelijk switchen tussen informatiekanalen en er meerdere tegelijk bedienen: de zappende zoon speelt onder het leren en leert onder het spelen.
Daarnaast weet de Homo Zappiens dat je met samenwerken meer bereikt dan wanneer je een klus alleen opknapt. Hij vindt dat binnen een organisatie iedereen gelijk is en van elkaar kan leren. Hij wil geen voorgekauwde teksten, vast procedures of regels. Hij wil ontdekken, vrijheid en de deuren opengooien.
Volgens Wim Veen leiden al deze kenmerken tot nieuwe competenties, die een revolutie inleiden in de manier waarop we in de komende eeuw overheid, bedrijfsleven en onderwijs inrichten. Dat geloof ik onmiddelijk. Ik vraag me wel af of de mensen die zich met de nieuwe inrichting bezig (gaan) houden wel over de competenties beschikken om die revolutie te leiden. En wat doen we met de vaardigheden die onze zappende zoon langzaamaan aan het verliezen is? Zijn die straks echt niet meer nodig of gaan we die nog node missen? Ik denk bijvoorbeeld terug aan mijn blogkermis van een tijdje geleden. Wat ik gevoelsmatig graag zou aanvullen met de 'nut en noodzaak' van concentratievermogen en taalbeheersing. Is dat arrogant? Misschien. Een kenmerk van mijn generatie is dat in ieder geval wel, ben ik bang.
Ondertussen doen wij bibliotheken ons best het onderwijs te helpen met het inrichten van een goede leeromgeving voor die Homo Zappiens. En we proberen docenten net zo digitaal vaardig te maken, hun angst voor nieuwe technologiën weg te nemen en het spelend leren ook onderdeel van hún dagelijkse praktijk te maken. Maar ja, ook wij zijn daarin zoekende, vervallen soms in vaste procedures of vergeten de deuren open te gooien. Kortom; het valt allemaal niet mee, werken in een digitaal tijdperk. Maar spannend is het wel!
Wim Veen
Ik ben het met je eens; het een moet niet ten koste gaan van het ander; kinderen moeten ook leren dat je voor sommige waardevolle dingen MOEITE moet doen.
BeantwoordenVerwijderen@festina: En toch is het niet ondenkbaar dat in de toekomst de technologie zo ver is dat je er inderdaad geen moeite meer voor hoeft te doen en concentratie niet meer nodig is. Omdat ik me dat eigenlijk niet kan voorstellen, is het moeilijk als 'innovator' op die ontwikkeling vooruit te lopen. Gelukkig sta ik niet alleen voor dit dilemma ;-)
BeantwoordenVerwijderenJa, maar voor andere dingen/mensen zul je moeite moeten blijven doen: een promotie, zorgen voor een ziek iemand, een dierbare verliezen. En het lijkt me niet goed als we een samenleving creëren die denkt dat alles met spelletjes op te lossen is. Ik merkte het vandaag al aan mijn zoon ('moet je die Griekse letters overschrijven om ze te leren, dat is saai', zo van 'kan dat niet met een spelletje of zo'). Ik ben zeker niet voor een droge boterham, maar af en toe moet er gewoon even doorgebeten worden; er is nog een hele (boeiende) wereld naast de technologie...
BeantwoordenVerwijderenMee eens, mar dat de wereld zich anders ontwikkelt valt niet te ontkennen of tegen te houden. Ben vooral ook benieuwd wat er allemaal nog voorbij gaat komen!
BeantwoordenVerwijderenThat's for sure!
BeantwoordenVerwijderen