Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
WOW. Fantastisch!
BeantwoordenVerwijderenGroetn Wies
Heel erg mooi, en heel erg veel drama. Dat laatste was wel iets te dik aangezet (muziek, kaarsje,traantje)
BeantwoordenVerwijderen@wies: dat dacht ik!
BeantwoordenVerwijderen@eazy: tja, het blijft een kijkcijfercanon, daar hoort wel wat drama bij. Maar als je alleen naar de zandkunst kijkt, is 't toch wel kunstig.
Op z'n minst heel erg apart. Maar ik vind het ook best kunstig en knap.
BeantwoordenVerwijderen@Ava: precies!
BeantwoordenVerwijderenIk ga oefenen op het strand.
BeantwoordenVerwijderen@sofie: Goed plan, maak een filmpje van het resultaat, oké?!
BeantwoordenVerwijderen