Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
Erg leuk! Het is ook soms niet te filmen wat mensen op kantoor aandoen in de zomer ...
BeantwoordenVerwijderenDag Astrid,
BeantwoordenVerwijderenHet is helaas wèl te filmen. Het is niet zozeer wat men aandoet, maar vooral wat men uitlaat.
Niet alleen aan in de achtertuin, maar ook op straat, in de wachtkamer, op het terras. En waarschijnlijk is deze uitstalling van (taai) vlees ook in de bibliotheek te bewonderen.
@Katrin: moet je zaterdags eens naar de binnenstad gaan...
BeantwoordenVerwijderen@AvA: Helemaal mijn reactie. Uitlaten is vaak nog erger. Hoe het er in de bieb voorstaat weet ik niet zo goed, ik ben een backofficer hè ;-) Onze frontofficers hebben zich in ieder geval aan strikte dressregels te houden, weer of geen weer.