Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
Ik zeur ook niet.. Tis alleen weer even wennen! ;-)
BeantwoordenVerwijderenHa Eck, ook weer terug? Lekker he!
BeantwoordenVerwijderenop z'n minst verfrissend...
BeantwoordenVerwijderenIk houd wel van het Nederlandse weer, alleen jammer dat de zon zo weinig schijnt ;)
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk om ff te lachen
BeantwoordenVerwijderenLeuke afbeelding :-)
Grz Wilma
@Eck: ik vond het anders maar wat benauwd vandaag...
BeantwoordenVerwijderenWas het maar zo lekker aan het regenen! Maar helaas zijn de zomers hier in Nederland toch altijd een beetje vies warm en plakkerig. Doe mij maar weer herfst!
BeantwoordenVerwijderenJa Katrin, ik weet. Jij bent pas echt in je hum als het kwik daalt en de wind toeneemt. Nog even geduld...
BeantwoordenVerwijderenVan meneer Foppe mag het ook snel winter worden.
BeantwoordenVerwijderenHa, je goeie ouwe blogvrind! Hij moest het vandaag met een vroege herfst doen ;-)
BeantwoordenVerwijderen