Doorgaan naar hoofdcontent

Slavische melancholie en Noorse vrolijkheid

Het Songfestival volg ik al jaren niet meer. Maar je ontkomt er niet aan. Zo ook vanmorgen, toen ik op het nrc.next-blog las over de overwinning van Noorwegen. Ze hebben het daarin vooral over het oorwurmgehalte van het liedje. Zo'n melodietje waar je maar niet meer vanaf komt.

In alle kranten legt de jonge Noorse god zijn geheim uit. "Ik had een goed verhaal, denk ik. En zo'n viool, dat helpt altijd!" Of dat waar is, weet ik niet, maar z'n gefiddle was in ieder geval aanstekelijk genoeg. Hadden we niet eerder een winnaar met een gevoelige viool op de achtergrond? Ander type song, zelfde effect. The violin has it!

Waar deze Alexander z'n mix van melancholie en vrolijkheid vandaan heeft? Dat zit het Noorse volk in het bloed. De traditionel folkmusic wordt gespeeld op een zogenaamde hardanger fiddle. Goed voor heel wat bruisende feesten en partijen!
als het lukt, blijf kijken)



Reacties

  1. Ah, maar dat heeft ook wel een heel hoog violen gehalte!
    Wat we moeten doen om het songfestival nog te redden, weet ik ook niet. Gewoon maar eens een pauze van een jaar of 10 misschien.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. 1973 was een goed jaar. De prachtige Anne-Marie David won en Spanje werd 2e met Eres Tú, ook kippevel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Toen was ik net 3! Zelfs Abba heb ik niet bewust meegemaakt. Maar dat kippevel is inmiddels wel lang geleden ja.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Nog even dan... Volgens mij ging het mis toen ze het life-orkest weghaalden en je niet meer in je landstaal hoefde te zingen. Saillant detail: de Rogier van Otterlo die altijd voor Nederland dirigeerde was een vriend van de familie. Vóór mijn tijd dan ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind dat Henk smaak heeft :-)))

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @stella: Duh, italianen zijn uitgesloten van stemming ;-)

    @henk: het eeuwige gevecht tussen vorm en inhoud!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Opstartperikelen

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...