Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
Dat dacht ik dus ook, de straten waren uitgestorven. Nou ja ik weet waar ik de komenden weken zal zijn ... =)
BeantwoordenVerwijderenHé liebe Katrin, wat leuk je hier te zien. Dus als ik niet naar Facebook kom, dan kom jij maar naar Blogger. En je volgt me ook al. Toll!
BeantwoordenVerwijderenHet was echt zó stil. Volgens mij zijn er nog maar 3 dagen in het jaar waarop het totale maatschappelijke leven echt stopt. Hemelvaart is daar één van.
Jullie heel veel succes de komende weken. Het wordt vast super!