Dit weekend keek ik naar de uitzending van Boeken van 8 maart jl., waarin een fascinerend gesprek met Hugo Brandt Corstius over zijn nieuwste boek Mensenarm Dierenrijk . Ik moet schandelijk bekennen dat ik hem alleen van naam ken, maar daar gaat verandering in komen. Ik zat al gelijk op het puntje van m'n stoel, omdat hij refereert aan een lezing die hij hield bij een concert waar muziek werd gespeeld van Nancarrow . Een man die o.a. bekend stond om zijn composities voor pianola. Machinemuziek, bedoeld om onspeelbaar te zijn. Dat moet een concert van mijn vrienden van Calefax zijn geweest, want die hebben pas een briljante cd opgenomen met bewerkingen van Nancarrow! Maar goed, daarna vliegt het gesprek gezellig alle kanten op: van de perfect georganiseerde samenleving van de mieren, via de waarheid, godsdienst en die bizarre 10 voor een biologie-examen, naar zijn filosofie over de toekomst van de mensheid. Daar waar het boekje uiteindelijk mee eindigt. Want volgens Brandt Corst...