Twee Hollanders. Twee kunstenaars. Bezeten door de Dionysische bezieling. Of Duende, zoals Lorca het noemt. De een leest gitaar, de ander speelt woorden. Samen omarmen ze de universele sfeer van het zuiden. Ze doorkruisen Spanje. Ze passeren Portugal en Brazilië. Ze ontmoeten Lorca, de flamenco, duende, Pessoa, Drummond de Andrade. Ze ervaren het vuur van de Latijnse liefde, het genot van de siësta, het gelik van de hete zon. Eric Vaarzon Morel en Gijs Scholten van Aschat duelleren met elkaar op het schroeiende scherpst van de snikhete snede. De één tot de tanden gewapend met snaren, de ander met de macht van de voordracht. En nooit eerder was een Hollandse winter zo heet.
En Scribbles was erbij. Het was een mooie avond, met die reus van het toneel en die duivel van de flamengo. Voor de pauze domineerde de muziek van Vaarzon Morel. Van de verschillende blokjes spraken de drie gedichten over taal me het meest aan. Hoe kan het ook anders. Na de pauze trok Gijs al zijn registers los. Want ja, poëzie over de Spaanse liefde en erotiek laat zich natuurlijk niet zonder vuur voordragen. Via de verzen van Drummond de Andrade werden we naar een gezamenlijk hoogtepunt gevoerd.
De vloer is bed
De vloer is bed wanneer de liefde overmant.
Op hoogpolig tapijt of op het hardst parket,
als liefde om naar bed te gaan niet wachten kan,
vormen wij lijf aan lijf het vochtige ballet.
Om uit te rusten van het liefdesspel gaan we naar bed.
Ook een avond genieten? Dat kan nog tot 15 februari.
Foto en tekst
Vorige week in Enschede dezelfde voorstelling gezien, fantastisch hè? Degene met wie ik samen was vroeg zich af wat "Duende" betekende. Ik zei: als het goed is, dan weet je na afloop wat het verschil is tussen gitaar spelen en gitaar spelen met duende. Aldus geschiedde.
BeantwoordenVerwijderenDag AvA,
BeantwoordenVerwijderenDat is een mooi aanvulling!
Een avond vol duende, inderdaad.