Update ding Weblog

Onlangs vielen twee gebeurtenissen samen. In de eerste plaats zijn onze laatste 23 (!) medewerkers begonnen met de cursus 23dingen. Ik had beloofd ze te volgen en mee te bloggen over wat ik nog met al die dingen doe. Bijna gelijktijdig beginnen bloggers om mij heen te schrijven over waarom ze bloggen. Kennelijk, zo leer ik, door een oproep van WoW!ter. Hij gaat op de komende OCN iets vertellen over de groei van de biblioblogosphere en heeft een blog-top-90 samengesteld om blogmotivaties uit te citeren. Hé, maar waarom staat Scribbles daar niet tussen? Tja, ander netwerk, die WoW!ter. Hij kent me gewoon niet. Daar moest maar eens verandering in komen.

Dat brengt me gelijk weer bij het begin van 23dingen: maak een blog en schrijf over je eerste ervaringen.

Mijn motivatie
Tijdens 23dingen merkte ik al snel dat ik juist dat schrijven óver de dingen leuker vond dan de meeste dingen zelf. Pas na de cursus stond ik mezelf toe om niet iedere dag iets te móeten posten. Een klein foutje in m’n karakter, wat voor m’n omgeving soms zwaarder is dan voor mezelf. Ook moest ik op zoek naar datgene waar ik nu eigenlijk over wil blijven schrijven, mijn bolg-identiteit. Ik ben geen visionair met briljante ideeën. Ook ga ik niet prat op meningen, die de bibliotheekbranche (laat staan de maatschappij) op haar grondvesten doet schudden. Ik zou moeiteloos m’n blog kunnen vullen met knip-en-plak werk van anderen, want om me heen worden echt geweldige dingen gepubliceerd, maar dat zou wel erg goedkoop zijn. Wat dan?

Al zoekende bleef ik schrijven over wat dicht bij me ligt: over bibliotheken en boeken, over het onderwijs en mediawijsheid, over muziek en kunst, over wat me overkwam of opgevallen was en natuurlijk cartoons. Eén plaatje zegt soms zoveel meer. En dat voelde eigenlijk het meest vanzelfsprekend. Is dat mijn identiteit? Misschien. Die zoektocht en het onbewust groeien, maken voor mij het bloggen juist zo interessant. Want het lijkt alsof het allemaal kleine dingen met me doet.

• Ik voel dat ik iets maak, iets schep, dat helemaal van mij is. Oké, soms jat ik een plaatje of verwijs ik naar anderen, maar dat alles op m’n eigen manier en in m’n eigen boekwerk.
  


• Ik publiceer, heel anoniem, toch iets voor de hele wereld. Wie zou het gelezen hebben? Wie gaat er reageren? De ontdekking dat iemand naar mijn blog verwijst. Het is allemaal best leuk spannend. Voor mij nog wel, in ieder geval.
  


• Ik kijk met andere antennes naar de dingen om me heen. Vaak ben ik gebeurtenissen of gedachten al in m’n hoofd aan het formuleren. Voor straks. Ik ben een lopende schrijver geworden, die de mooiste zinnen vaak te snel weer vergeet, maar dat terzijde.
  


• Zelf schrijven maakt me gevoeliger voor wat en hoe anderen schrijven. Ik lees meer boeken, ik volg meer blogs en die wijzen me op publicaties van anderen, waar ik weer wat van leer.
  


• Er verandert iets in het werk dat ik doe. Ik vind het leuker om me te richten op de tekstuele taken en ben gevoeliger geworden voor hoe mensen met elkaar communiceren. Dus ook voor hoe ik met mijn klanten, de scholen, communiceer.
  


• Alsof het zo moest zijn ben ik via mijn Schoolbieb.nl-netwerk gevraagd om deel te nemen aan de redactieadviesraad voor het nieuwe onderwijsvaktijdschrift Mediacoach. Het eerste nummer verschijnt half oktober, met daarin een artikel over 23dingen en de onderwijsversie die Rob Coers in opdracht van de Overijsselse Bibliotheken maakt. Omdat de experts de deadline niet konden halen, ben ik zelf maar in de pen gekropen. Dat durf ik nu wel.

Mijn lezers
Ik ben het levende bewijs van de redenering dat je community zo groot is als je eigen inspanning om je bij anderen te laten zien. Mijn vaste lezers zijn vooral de mensen wiens blog ik ook lees. Zo gaat dat. Na de cursus lieten m'n collega's het er een beetje bij zitten, maar gelukkig heb ik nu weer 23 nieuwe zieltjes te winnen. Een verdubbeling! Als ik mijn bereik wil uitbouwen, kan ik maar beter de wijze les opvolgen die ik ooit in een post van ZBdigitaal tegenkwam: be a conversation architect.

View Upload your own

Mijn statistieken bekijk ik regelmatig, maar ik heb nog lang niet ontdekt wat ik allemaal via Get Clicky kan achterhalen. Wel word ik er heel nieuwsgierig van. Vooral naar die ene lezer in het Zuid-Westen van het land, die dagen en uren achter elkaar kennelijk door m'n hele weblog is geklikt. Wie o wie...

Mijn mooiste post
Dat is een gewetensvraag. Hoe kan ik kiezen uit al m'n kindjes? Dit weet ik wel. De meeste lol heb ik gehad bij het schrijven van de WoordWebWidgetdialoog. De grootste kick kreeg ik van mijn kleine ode aan taal, omdat Bart Moeyaert hierna liet weten mijn blog te hebben 'gebladwijzerd'. En de meeste toevallige, wereldwijdverspreide voorbijgangers komen binnen op mijn posts over Berlijn.

Kortom: ik blog, om te kunnen schrijven. Ik schrijf, om me te ontwikkelen. Ik ontwikkel me, om te kunnen leven!
Bloggen heeft eigenlijk maar één nadeel…