Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
Hé Edwin,
Ha!
BeantwoordenVerwijderenOp de fiets naar Amsterdam? Dat wordt mijn dood :-)
Maar er worden wel shirts gemaakt geloof ik. Staat wel weer los van die kekke die ik nog steeds moet bestellen (ik heb het ook aan iemand anders beloofd)
Opeens vraag ik me bij dat 'hoe snel' als titel af of je geen weddenschapje hebt lopen hoe snel ik zou reageren.
BeantwoordenVerwijderenVoel me opeens wat voorspelbaar hier aan de balie ^^
Geen slecht plan, dat van die weddenschap, maar dat was niet de gedachte. Toch heb je gewonnen, je was snel!
BeantwoordenVerwijderen