Astrids Scribbles

Wat krijg je als de biebmiep en de violist in mij elkaar ontmoeten? Zoiets dus. Voor een uitvoering met iets meer 'ballen' moet je echter bij Jerry Lewis zijn. Alhoewel... ik zou hem dit graag eens op een echte typewriter zien doen. Muziek: The Typewriter ( 1950 ) / Leroy Anderson ( 1908-1975 )

Vandaag hebben we een dierbare collega uitgezwaaid, die 45 jaar in onze bibliotheek heeft gewerkt. Stel je toch eens voor... sinds 1963, al die verhuizingen, al die veranderingen en ontwikkelingen, al die verschillende functies, op verschillende afdelingen, met verschillende directeuren, zoveel collega's die komen en gaan. En dan ook nog de functie-innovatie en functiewaardering tot slot. Maar Francine ging overal in mee, zag altijd wel de kansen en meerwaarde voor de langere termijn. Doet me denken aan die wijsheid: wie tegenwind verwacht bouwt geen schermen, maar windmolens . Daarom was ik niet verbaasd toen ze gister nog zei dat het haar best leuk lijkt om straks die 23dingen nog te doen. Typisch Francine. Go Girl! Tenminste, typisch in mijn ogen. Maar ik werk nog geen 10 jaar in Hengelo en pas sinds een jaar of 4 delen we hetzelfde team en kantoor. Dus eigenlijk ben ik nog zo groen... Toch, in die korte tijd, hebben we elkaar volgens mij aardig leren kennen. Zij tipte me op ...

Onlangs startte ik het project om alle afleveringen van het VPRO programma Boeken op TV te bekijken. Wim Brands praat daarin een half uurtje met de auteur van een net verschenen boek. Leuke boeken, goeie gesprekken en vaak een verras-sing. Zo ook in de aflevering van 18 maart jl., waarin filosoof Awee Prins vertelt over zijn proefschrift Uit verveling (Klement, 2007). “Prins vraagt zich af hoe het toch komt dat wij ons zo vervelen. Intussen hebben we het nog nooit zo druk gehad. Of proberen we met onze rusteloze bedrijvigheid de diepe verveling voortdurend te verdrijven? Prins stelt in zijn proefschrift, dat deze diepe verveling de verborgen grondstem-ming van onze tijd is.” Wat volgt is een inspirerende uiteenzetting van stellingen en gevoelens, die pijnlijk herkenbaar zijn. Maar tegelijk ook erg waar, denk ik. In ieder geval verwoordt Prins - niet gehinderd door enige zelfspot - dingen die ik dagelijks om me heen zie gebeuren en waar ik zelf natuurlijk ook aan ten prooi val. Zonde...

Ik geef het op. Oké, ik ben geen wizzkid , maar toch ook geen totale digibeet . En plots is het daar, dat moment... dat het me allemaal een beetje teveel wordt. Deze zomer kocht ik een nieuwe laptop , met alle toeters en bellen die Vista inmiddels biedt. Via m'n baas kreeg ik daar voordelig de nodige programma's bij en het scribblen kon beginnen. Maar ik zat nog met dat gratis kadootje in m'n maag. Een gek antennetje, met afstandsbediening en een dikke USB-stick. Ja, iets met digitale TV op je computer ofzo, maar het lag tot nu toe op de plank. Geïnspireerd door een collega besloot ik er vanavond maar eens de tijd voor te nemen. Ik heb toch immers al wel vaker iets geïn-stalleerd? Kom op, zet die angsten voor pop-ups, verwarrende keuzemenu's en het 'vervuilen van je pc' opzij en vertrouw op je gezonde verstand. Gaat lukken. Dus niet. Waar moet die antenne eigenlijk in? (dank lief) 'Driver installeren.' Is dat die USB? Eerst stap 1. Maar die menu'...

Wat ik mooi vind? Minimal music , Magritte en film . Via

Hoe klein is de wereld. Gister schreef ik een post naar aanlei-ding van een seminar, waar een oud-collega in Nieuw Zeeland over vertelde. Vandaag kreeg ik de nieuwste BibliotheekBlad Special op m'n bureau. Met daarin een interview met Ross Todd , directeur van het Centre for International Scholarship in School Libraries . Laat dat nou net de man zijn die de heilige huisjes van mijn collega omver haalde en inspirerende ideeën had over het leuker en vooral leerzaam maken van opdrachten. - klik - Ook hierin praat hij over hoe het eigenlijk zou moeten in school-mediatheken. Te beginnen met een duidelijke visie, die uitdrukt dat het een plaats is waar scholieren kunnen leren. Ho maar , denk ik dan. Zo'n school ben ik in deze omgeving nog niet tegengekomen. Uit een onderzoek dat hij heeft gedaan komen een aantal kenmerken naar voren van een goede schoolmediatheek: Ze heeft goed opgeleide, gediplomeerde mensen (driewerf hoera!) Ze heeft een up-to-date , gevarieerde en kwaliteitsvoll...

Jongeren en de bibliotheek, dat lijkt meer op Tom&Jerry dan op Romeo&Julia . We hebben al afge-leerd ze naar binnen te willen lokken met speciale corners . We weten dat we vooral ons gezicht moeten laten zien ín de school en met elke docent en mediathecaris een persoonlijk band moeten opbouwen. Het gaat in het (voortgezet) onder-wijs namelijk niet meer in de eerste plaats om lezen, maar veel meer om informatie. Profiel-werkstukken, Big6, samenwerkend leren, competentiegericht leren, keuzewerktijd... dat soort dingen. Maar daar kunnen wij als bibliotheken ook wel wat mee. Want wie kan er nu beter betrouwbare informatie selecteren en ontsluiten (zeg maar gewoon 'toegankelijk maken') dan een bibliothecaris! En dat zoeken, vinden, kiezen, beoordelen en presenteren van infor-matie, dat willen we ook heel aan iedereen leren. Daarmee worden onze burgers namelijk zelfredzaam , zodat zij hun weg kunnen vinden in deze gemedialiseerde maatschappij. Zodat ze ons niet meer om hul...

Nu we het toch over lezen hebben. Dat vakblad , dat ik eigenlijk moet lezen om z'n belangrijke artikelen, verrastte me alweer met een grappige advertentie. Voor iedereen die worstelt met zo'n eenvoudige platte boeken-legger, is er nu de Abracadabra . Een boekenlegger, die bestaat uit twee 'luchtige' delen. Als de binnenste helft zich in het dichtge-slagen boek bevindt, wordt de buitenste helft gevuld met lucht. Door in die buitenste helft te knijpen, wordt het boek opengedrukt op de plek waar je was gebleven. Deze geniale truc komt uit de toverhoed van de Zuid-Koreaanse ontwerpers Jung-Hyun Lee, Won-Sik Chae en Rhea Jeong. Ze hebben er zelfs de beroemde reddot design award mee gewonnen. Bij mij thuis klinken dan de woorden: 'Het moet ook niet veel gekker worden...' Persoonlijk ben ik fan van de magnetische boekenleggers . Maar een treinkaartje doet het ook altijd nog prima!

"Je wordt geboren, en daarna blijf je twintig maanden lang niks bijzonders. Je bent geen lezer, geen schrijver, je bent een ‘baby in de groei’." De eerste regels van een mooie blogpost van Bart Moeyaert op Villa Kakelbont . Een website van onze zuiderburen, waar heel wat wordt afgeblogd. Elke maand een nieuwe schrijver, elke dag een nieuwe post. Januari 2008 was 'de maand van Moeyaert'. Zijn laatste maand als stadsdichter van Antwerpen. Hij moest tussendoor ook nog een paar dagen naar Zürich om lezingen te geven op middelbare scholen. Dat levert mooie ervaringen op, over kinderen en lezen, over docenten en onderwijs, over Het Dode Ding Genaamd Boek en muzieknoten. Zoals altijd weet Moeyaert het treffend te beschrijven . Ik zie ineens de scholen voor me waar ik zelf af en toe kom. Lange gangen, drukke mediatheken, veel computers, overal energie, hormonen en mobieltjes. De gezichten van de docenten staan over het algemeen op 'moe'. En dan probeer ik zoiets aan ...

Ik vraag me wel eens af hoeveel nieuwe digidingetjes er dagelijks voor de consument gelanceerd worden. Veelblogger Edwin houdt ons goed op de hoogte, maar toch, het is me teveel om bij te houden. Laat staan te (leren) gebruiken. Voor één van zijn laatste nieuw-tjes maak ik een uitzondering: Scoutle . Laat je eigen 'padvindertje' het internet afstruinen, op zoek naar bloggers met gelijkgestemde interesses. Als er een connectie is, zorgt hij voor een ontmoeting. Ofzo. Oh ja, en je kunt natuurlijk deel uitmaken van een 'gelijkgestemdennetwerk' en zelf zo'n netwerk opzetten. Toch aardig. Ik ben wel nieuwsgierig naar schrijfsels van anderen en wat meer bezoekers krijgen dan mijn handvol trouwe lezers van nu, is ook best spannend. Dus, sinds vanavond loopt er een echte Scribbles Scout door het wereld wijde web, op zoek naar jou! Het was wel even lastig om mezelf in een categorie en subcate-gorie te plaatsen. Ik kreeg het beklemmende gevoel in een hokje geforceerd te word...