Doorgaan naar hoofdcontent

Berlijn - Mauerweg

Het meest bekende symbool van de Koude Oorlog en misschien ook wel van Berlijn is De Muur. Van 13 augustus 1961 tot 9 november 1989 scheidde deze muur de West-Duitse Französi-scher, Britischer en Amerikanischer Sektoren van de Oost-Duitse Sowjetischer Sektor.

De eerste generatie muur was op veel plekken niet meer dan een paar blokken steen. Familie en vrienden konden nog wat bijpraten en boodschappen uitwisselen. Langzaam werd de muur hoger en dikker, tot hij de vierde generatie muur werd die we kennen uit de geschiedenisboeken.

Geschat wordt dat er zo'n 200 personen zijn omgekomen bij een poging naar het westen te vluchten. En natuurlijk zijn er veel beroemde foto's van al dan niet geslaagde vluchtpogingen. Zoals die van de student Peter Fechter. Hij werd in 1962 neergeschoten en dodelijk gewond aan zijn lot overgelaten. West-Berlijnse politie-agenten konden er niet bij, DDR-grenswachters wilden hem niet helpen. Pas toen hij was doodgebloed, droegen ze hem weg. Een monument wijst de plek aan waar dit gebeurde, zoals er op meer plaatsen slachtoffers van de Muur worden herdacht.

Vandaag de dag is het een bijzondere belevenis om de route van de muur lopend of met de fiets af te leggen. Speciale bordjes leiden je door en om de stad. Maar veel spannender om te volgen is de dubbele rij stenen, die precies aangeeft waar de muur stond.

Het is mooi om te zien hoe die stenen nu dwars door gebouwen, parken en het gewone leven gaan. Op sommige plekken is zelfs de fundering van de muur nog te zien.

Als verdwaalde kunstwerken staan door de hele stad stukken muur opgesteld. Lange smalle betonblokken met die beroemde graffiti. Helaas konden daar toen alleen de West-Berlijners van
'genieten'.

Reacties

Populaire scribble

Opstartperikelen

Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1.  Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...