Na twee maanden waarin m'n prioriteit lag bij goed slapen, rust nemen en overleven is het vanmorgen weer tijd voor dat ochtendritueel waar ik me lekker bij was gaan voelen: baantjes crawlen. Ik overwin m'n luie weerstand en pak de zwemspullen bij elkaar. Maar waar is m'n kaart? Hoezo zit die niet op de vaste plek in de vaste rugzak? Hoe ik alle logische en onlogische alternatieven ook doorzoek: geen kaart. Hè gatsie, m'n irritatie stijgt langzaam naar niveau 1. Ik overwin het gevoel 'dan maar thuis te blijven' en loop in de ochtendmist richting zwembad. Ik richt me op de mantra Alles komt goed , maar ondertussen trekken ook vele scenario's van het gesprek aan de balie voorbij. Halverwege bedenk ik me dat ik ook nog m'n energiekoekje voor de terugweg ben vergeten. Hè gatsie, dan ga ik wel honger hebben. Ik voel de irritatie gestaag naar niveau 2 stijgen. De dame aan de balie heeft gelukkig een beter gemoed dan ik en geeft me zonder morren, zonder kosten ...
beschrijf jezelf en herlees een ander
Jaaaa toe maar, wrijf (giet...) het er nog maar even in.
BeantwoordenVerwijderenNadat ik het verteld had aan Bart (niet Barts prutje :p), ben ik gedold door zo´n beetje iedereen die ik dit weekend gezien heb... Huuu.
Een schoonmaakbeurtje was wel nodig, gezien al die grijze (???) haren die achter de knopjes zaten, maar of dit nou de manier was...
We zullen Peter vragen om zijn laptopknopjes ook maar eens te poetsen :-)
BeantwoordenVerwijderenBen benieuwd of Cesar hem nog kan reanimeren...
Slaap zacht!