Astrids Scribbles

En dan is het echt gedaan. Na 26 jaar heb ik afscheid genomen van het bibliotheekwerk. Na een borrel vol lieve woorden en een prachtig gedicht, mooie cadeaus en een goudmijn aan persoonlijke levenswijsheden, maar vooral heel veel warme knuffels begin ik in januari aan een nieuw hoofdstuk in een nieuw boek. Het begin Toen ik in Hengelo begon werd ik verantwoordelijk voor alle producten rondom leesbevordering in het basisonderwijs. Ik zette alles wat er al was in een mooie brochure, ringbandje erdoor en ging op de fiets alle scholen langs om kennis te maken. Ik had al snel het gevoel dat er meer 'structuur' en doorgaande lijn in dat aanbod moest komen. Dus ik nodige mezelf uit bij het huidige Cubiss voor een kennismaking met De Rode Draad . Een prachtige reeks leesbevorderingsproducten voor groep 1 t/m 8, die jarenlang de basis van ons aanbod zou worden. Ik nam al snel het halve magazijn in beslag met boeken, materialen en kratten en er kwamen meer collega's in het team om de...

De vakantie is nu echt voorbij. Ik kan alweer twee schooldagen en één werkweek afvinken. Voor me ligt een seizoen dat is opgedeeld in 240 blokjes met lessen, supervisie en tentamens, met zinvolle maar pittige stageopdrachten, met werken als zingevingsvrijwilliger en met een eindscriptie waarvoor het onderwerp zich hopelijk nog aandient. Oh ja, en dan zijn er nog evenveel (en meer) blokjes gevuld met m'n baan én blokjes voor noodzakelijke Zielentijd . Tijd voor verwerken, leeglopen, kauwen en herkauwen, ordenen en herordenen, evalueren en loslaten. Lege blokjes dus.  Ik wist op dag 1: dit wordt een vol jaar. Overzichtelijk, er is een kop en een staart, maar vol. Ik weet na dag 2: dit wordt een intens jaar. Al bij het eerste thema waarop we mogen reflecteren wordt er iets in mij dieper aangeraakt dan tot nu toe: geven en ontvangen. Als we vervolgens elkaar geestelijk gaan begeleiden, blijkt hoe krachtig en intiem het is als er een onvoorwaardelijke ruimte wordt geboden aan jouw verha...

De vakantie loopt een beetje anders dan gedacht, maar de geïmproviseerde week in het vertrouwde Zuidelijkste Limburg wordt tot nu toe goed besteed. Na eerst de kuiten weer flink warm (en stijf) te hebben gelopen over heuvels en dalen, vertoefden we vandaag in de historische binnenstad en de Dom van Aken. Prachtig. We sluiten af met een hapje bij de plaatselijke Gasterij . We worden bediend door een lieflijke jongedame. Bijna te bescheiden voor een baantje in de horeca. Zeker in zo'n dorp dat leeft van de toeristen, die snel hun wandel- of fietsbenen weer willen opladen. Mijn fantasie gaat met me op de loop en ik fluister naar Vriendin: 'Zou me niks verbazen als zij morgenavond bij de zomerfanfare een onverwachte kant van zichzelf laat zien'. Vriendin gaat mee in het idee: 'Sterker nog, ik denk dat ze meespeelt!' Ja natuurlijk. Klarinet, dit is echt een klarinetmeisje. Nee, Vriendin denkt eerder aan hoorn of bugel. Jongedame komt terug met de drankjes en Vriendin tre...

En dan is eindelijk ook voor mij de vakantie begonnen. Even loskomen van alle to-do post-it's in m'n agenda. Bijkomen van de life events  van de afgelopen weken. En me langzaam voorbereiden op een laatste studiejaar mét spannende stage. Geen betere manier om afstand te nemen dan een dagje bijspringen in de mooiste winkel van Enschede . Extra ogen en handen zijn altijd welkom. Ik word aangesproken door een vrouw, die opvalt door de vele ringen om alle vingers. Alleen haar duimen en pinken zijn bespaard gebleven. Voorlopig. Ze zoekt... een ring. Het liefst met een rood steentje en minder groot dan wat ze nu draagt. Ik help haar met het aanreiken van allerlei opties terwijl zij ze past, aan de ja- of nee-kant kant legt en wikt en weegt. Het valt ook niet mee als er zoveel keus is en het erop lijkt dat je niet echt vindt wat je zoekt. Ik herken het Grote Innerlijke Dilemma en het uitstellen van een besluit. Ik ben blij dat ik haar alle tijd kan geven die ze nodig heeft. Dan hakt z...

Kort na lunchtijd komt een collega van publieksservice het kantoor binnen. Of iemand van ons misschien Frans spreekt. "Nou toevallig wel! Vloeiend Frans zelfs en je hebt geluk, want dit is toevallig haar laatste werkdag. Nu kan het nog!" De jeugdcollega gaat 'even' mee om te assisteren, maar zal uiteindelijk pas ver na werktijd de bibliotheek achter zich sluiten. Wat blijkt, er heeft zich een jonge vrouw gemeld. In haar ene hand een mobiel, in de andere een peuter. Of we haar kunnen helpen. Oh ja, en ze spreekt alleen Frans. Er ontspint zich een dusdanig zorgelijk verhaal, dat mijn collega's verschillende hulptroepen moeten inschakelen. Pas na vele uren van bellen, wachten, spelletjes met de peuter en ingevlogen drank en voedsel, stappen moeder en kind uiteindelijk bij de crisisdienst in de auto. Een wonderlijke laatste werkdag voor mijn Franse collega. Een intens avontuur voor het team. Maar, hoe komt deze vrouw toch in de bibliotheek terecht? Waarom niet naar de...

Ondanks dat het de heetste dag van het jaar lijkt te gaan worden, besluiten we het spontane plan voor een bucketlist wandeling door te zetten. Tijdens m'n studie ontdekte ik dat mijn grootouders eind jaren '20 als tieners de Sterkampen in Ommen hebben bezocht, waar Khrisnamurti zijn theosofische bijeenkomsten hield rondom kasteel Eerde van baron Philip van Pallandt. Er loopt nog altijd een wandelroute over 'het vergeten pad' waar deze 'beeldenstormer' en zijn toeschouwers vele lezingen en meditaties hebben beleefd. Tijd om in die voetsporen van m'n grootouders te stappen. We starten met koffie daar waar we zeven uur later met een welverdiende ijsco eindigen: de stationsrestauratie van Ommen. Ik duik nog even snel het toilet in, is het plan. Maar als ik binnenkom en om me heen kijk, zie ik alleen ramen en een vrolijke muur. "Is hier misschien ook een toilet?", vraag ik bijna verontschuldigend. "Ja hoor, onder het poortje door", zegt de ga...

In de opleiding en tijdens m'n inwerken als zingevingsvrijwilliger komt het vaak ter sprake: de onmisbare wederkerigheid in de relatie tussen geestelijk begeleider en cliënt. Welke gespreksmodellen of -technieken je ook gebruikt, uiteindelijk ben je je eigen instrument. Je neemt altijd jezelf mee en dus ook je eigen verhaal. En soms vraagt een situatie dat je er niet alleen bent voor de ander, maar ook iets van jezelf laat zien. Ik zit weer bij mijn vaste cliënt voor Willem . Een bonusbezoekje, want het gaat echt niet zo goed met haar. Ze is deze week schandelijk opgelicht door telefooncriminelen die actief zijn in de regio. Meegezogen in de fuik van een mooi verhaal heeft ze een tas vol waardevolle spullen meegegeven. Foetsie. Diep geraakt in haar kwetsbaarheid. 'Hoe kunnen mensen zo slecht zijn', mompelt ze meermaals. Maar tranen zijn er niet. Sinds de dood van haar man, al bijna een halve eeuw geleden, kan ze niet meer huilen. 'Gek hè', zegt ze, 'en ik wil he...

We zitten midden in de module Moreel Beraad. We leren waar een ethisch dilemma aan moet voldoen, welke vormen van moreel beraad er zijn en hoe je als geestelijk begeleider een goede gespreksleider bent. We oefenen in groepjes met zelf ingebrachte casussen. Twee dingen zijn cruciaal in dit proces: wat is de werkelijke kernvraag en waar ligt het 'hittepunt' van het dilemma. Zo puzzel je als groep stapsgewijs naar een besluit waarmee je de minste morele schade aanricht. Het analytische van deze rol ligt me wel. In de praktijk word ik onverwacht uitgedaagd. De hele weg van Enschede naar Utrecht loopt mijn morele stressthermometer op naar een vurig hittepunt door de schaamteloze houding van een medereiziger. Best knap eigenlijk, dat je zo stoïcijns helemaal je eigen ding kunt doen. Ondertussen oefen ik op de zinsconstructie van de juiste kernvraag: "Moet ik de reiziger op dit moment aanspreken op het vervuilen van de zitplaats en bezethouden van twee extra plekken, als hij verd...

Vakantie betekent op dit moment tentamens maken en voorbereidingen treffen voor m'n stage en scriptie. Maar er moet ook tijd zijn voor er even tussenuit én quality time met m'n middelbare school bestie. Zo treffen we elkaar bij een leuke Italiaan voor een quality lunch. En gossie wat valt er veel bij te praten. De ober komt voor een drankje, dat is nog wel snel geregeld. Als hij opnieuw komt voor de bestelling moeten we hem teleurstellen. We hebben de kaart nog niet eens aangeraakt. "Geef ons even wat tijd", zeg ik. "Vrouwenlunch, dit gaat duren." Hij vindt het allemaal prima en stelt ons lachend gerust. Hij heeft de tijd.  Als we uiteindelijk diep in onze heerlijke salade zijn verdwaald, komt de ober eens even checken. Of we nog iets willen drinken? "Hmm, mag ik misschien toch een koude witte?", vraag ik voorzichtig. Natuurlijk mag dat. "Ach ja, vrouwenlunch hè", zeg ik verontschuldigend. Na een paar knusse uren meld ik me bij de ober om...

Het is al een tijd te druk. Ik ben al een tijd te moe. M'n lichaam doet zeer op plekken waar het nooit eerder zeer deed. Maar volgens de dokter ben ik kerngezond. Het zal een combinatie van factoren zijn, waaronder die beruchte vrouwenfase. Tijd dus voor wat verwennerij. Op advies heb ik een aantal Floatbaden geboekt in een magnesium spa. Een uur drijven in warm magnesiumwater in een prikkelarme cabine. Het schijnt voor alles goed te zijn wat met lichaam en geest te maken heeft. Kom maar door! Na een liefdevolle uitleg gaat de deur van m'n privé kamer op slot en neem ik eerst een heerlijke douche. In de cabine is het toch echt wel zoeken naar de juiste houding. Wat leg ik onder m'n hoofd. Hoe voorkom ik dat er water in m'n oren loopt. Jeetje, dat zout prikt echt op kleine wondjes! Ja, zo lijkt het lekker te zijn. Hè prut, licht vergeten uit te doen. Toch maar die warme cabine weer uit en dan opnieuw m'n houding zoeken. Dat valt nog niet mee zeg, een uur ontspannen....

Op deze Goede Vrijdag zit ik voor de derde keer als zingevingsvrijwilliger van Team Willem bij een 84-jarige dame. Was het eerste bezoek nog redelijk overweldigend door haar levensmoeheid, dit keer lijkt de lucht wat geklaard. Ze noemt het bewust een 'goede morgen' en heeft er duidelijk zin in. Wat een heerlijke binnenkomst! Na wat uitwisselingen over de paaseitjes, de edelstenen in haar kamer en om mijn nek en ons vorige gesprek, wijst ze op een brief die op tafel ligt. 'Lees maar even voor', zegt ze. Een brief voorlezen? Nee maar, dat ken ik ergens van. Het blijkt een verslag van het gesprek dat zij onlangs had over een ondersteuningsaanbod vanuit de gemeente voor meer sociale aansluiting en betekenisvolle dagbesteding. Ik scan snel vier kantjes met persoonlijke informatie en check of ze echt wil dat ik dit voorlees. 'Ja, want als ik het hoor dan begrijp ik het beter'. Vanwege haar achtergrond vermoed ik dat er ook wat gebrekkige leesvaardigheid achter schuil...